Zachód porwany albo tragedia Europy Środkowej recenzja

"Zachód porwany albo tragedia Europy Środkowej" Milana Kundery chociaż jest tylko mało obszerną publikacją, to nie sprawia zawodu po jej przeczytaniu. W tak krótkiej formie i pod jednym tytułem, zostały połączone dwa utwory. Pierwszy to przemówienie pod tytułem „Literatura i małe narody”, które wygłosił młody wówczas Kundera na zorganizowanym Zjeździe Pisarzy Czechosłowackich w 1967 roku, a dodatkowo które poprzedzone jest słowem wstępnym politologa Jacques Rupnika.
Oto cytat z jego wstępu:

W zasadzie podział Europy nie jest może zły, lecz już sam sposób traktowania mniejszych krajów z Europy Środkowej przez kraje zachodnie jest wręcz niesprawiedliwy. To prawda, że kraje środkowoeuropejskie były przez wiele lat pod jarzmem Rosji, lecz po obaleniu komunizmu, Zachód nadal traktuje te kraje jako część wschodnią, która dodatkowo jest niejako granica broniącą Zachód przed Wschodem...
Na takie traktowanie Europy Środkowej wpływ ma nie tylko jej położenie, ale także, a może przede wszystkim stereotypowe myślenie krajów zachodnich. Bo przecież i z tradycją i z tak zwaną kulturą bliżej tym krajom do Zachodu niż Wschodu.

Milan Kundera już tyle lat wcześniej zastanawiał się w jakim kierunku idzie Europa i tak naprawdę czego właściwie szuka, lecz dzisiejsi politycy do tej pory pewnie nie znają odpowiedzi na takie pytanie a zresztą chyba zupełnie ich ono nie obchodzi. Obecnie politycy mają zazwyczaj swoje własne priorytety i dobro całego narodu nim nie jest.
„Zachód porwany albo tragedia Europy Środkowej” to krótki esej Kundery, do którego słowo wstępne napisał historyk Pierre Nora.
Chociaż za krytykę wobec sowieckiej interwencji w 1968 roku zarówno autor jak i jego dzieła, trafił na czarną listę, to nie jest uważany za pisarza politycznego. Znane wątki polityczne coraz bardziej jakby znikają na rzecz rozważań filozoficznych i refleksji. Jego styl pisania pozostając niezmienny nawet w tych czasach jest właśnie jakby "na czasie". Chociaz uważa się, że czasy zawsze są takie same a zmieniają się tylko ludzie...

Polecam książkę nie tylko miłośnikom historii i samego Kundery.

Książkę przeczytałam dzięki Bonito i Dobre Chwile.