Recenzja książki Sezon luster

Nad "Sezonem Luster" od kilku tygodni rozpływają się recenzentki twierdząc, że to książka piękna, wzruszająca, ujmująca, najlepsza jaką przeczytały od dawna - i aż słów brakuje aby opisać jaka jest ona wspaniała.

Przez to od dawna z żadną książką nie wiązałam tak wielkich nadziei jak z "Sezonem Luster". Ba nie nadziei, ja po prostu byłam przekonana, że zakocham się w niej od pierwszych stron i będzie to najlepsza książka jaką przeczytałam w ostatnich latach.Ja się w niej nie zakochałam ani od pierwszej ani od 100 strony.

"Sezon Luster" to opowieść o Cieli i Locku - łączy ich to że pochodzą z mniej zamożnych rodzin, uczęszczają do niezłej szkoły dzięki stypendium, a także padli ofiarą przemocy seksualnej na tej samej imprezie. Łączy ich jeszcze jeden "drobny" szczegół, ale tego nie zdradzę, bo opowiedziałabym Wam całą fabułę. Ciela pomaga w rodzinnej ciastkarni i ma cudowny dar rozpoznawania jakiej słodkości dana osoba pragnie, natomiast Lock ratuje skazane na stratę drzewa.

W książce pojawiają się dość często odwołania do Królowej Śniegu (za diabła nie rozumiałam po co ?!), a także ciekawostki dot. kultury meksykańskiej (co akurat oceniam bardzo pozytywnie). Nie jest to nudna książka, ponieważ naprawdę mnie wciągnęła i przeczytałam ją błyskawicznie, ale nie uważam aby była to pozycja wybitna o której będę pamiętała długo. Została podzielona na wiele krótkich rozdziałów przez co czyta się ją błyskawicznie.

Ciągle zastanawiam się dlaczego nieszczególnie mnie ona zachwyciła?! Pierwsza teoria - jestem zbyt mało empatyczna i po prostu historia w niej opowiedziana mnie nie wzruszyła. Druga teoria - jestem za stara na tą książkę. Teoria trzecia - dość twardo stąpam po ziemi, daleko mi do marzycielki, a więc nie do końca ogarniałam te liczne odwołania, które na każdym kroku funduje nam osoba autorska.

Niemniej gorąco polecam, ponieważ jeśli mnóstwo osób twierdzi, że to pozycja wspaniała to bardzo możliwe, że to mój specyficzny gust sprawił, że nie do końca wpadła mi ona w oko.