Prokuratorka recenzja

Ambitna i uczciwa prokuratorka Alicja Zakliczyńska zostaje wezwana na miejsce zdarzenia do biura posła i wiceministra sprawiedliwości. Leży tam martwa dziewczyna, a o zabójstwo podejrzewany jest syn polityka, który „słyszy głosy”. Wkrótce prokuratorka, która ma wątpliwości, przekonuje się, że w Polsce PiS z wysoko postawionym politykiem chroniącym swojego syna zadzierać zdecydowanie nie warto. Śledztwo zostaje jej odebrane, a ona trafia na pół roku do podrzędnej prokuratury, gdzie jest szykanowana.

Akcja jest wartka, sporo się dzieje, tu nie można się nudzić podczas lektury. Zakończenie zaskakuje, ale nie do końca. „Można się było tego spodziewać”, westchnie niejeden czytelnik, gdy już dobrnie do końca. Co ciekawe, policja jest tu prawie niewidoczna, śledztwa prowadzą, a nie tylko nadzorują, prokuratorki i prokuratorzy.

Literacka fikcja obejmuje postacie i wydarzenia, ale nie polską rzeczywistość sprzed 15 października 2023. Maciej Klimarczyk trafnie oddał klimat i realia tamtego okresu. I bardzo dobrze, bo warto, by były one zapisane, by można je sobie było przypomnieć i to bez względu na to, czy tamto powróci, czy już – daj Boże – nigdy.

Autor jest z zawodu m.in. psychiatrą i biegłym sądowym w tej dziedzinie i stąd właśnie jego sprawność w opisywaniu przebiegu chorób psychicznych oraz metod leczenia. Tego właśnie dotyczy spora część powieści, zwłaszcza że kwestia chorób psychicznych dotyczy w niej nie tylko syna polityka.

Z książki można się dowiedzieć, jak wiele zależy od biegłych sądowych. To oni, zwyczajni lekarze, mogą swoją opinią uratować człowieka przed wieloletnią odsiadką w więzieniu. Wystarczy, że orzekną jego niepoczytalność. I być może zdarzały się w Polsce sytuacje, w których tę niepoczytalność orzekano, bo ktoś tak chciał, bo coś lekarzom zaproponował albo czymś im zagroził. Miejsca do manipulacji w tym zakresie jest sporo. Inna rzecz, że w więzieniach przebywa sporo osób dotkniętych zaburzeniami i chorobami psychicznymi. Stanowią oni prawdziwą zmorę dla strażników, ponieważ nie istnieją dla nich żadne normy zachowania.

Teraz sięgnę z przyjemnością po „Śpiewaczkę” tego samego autora, od której właściwie powinienem był kontakt z jego książkami rozpocząć.