Gad. Spowiedź klawisza recenzja

Po przeczytaniu reportażu Pawła Kapusty o więziennym życiu z perspektywy strażników, nie mogę znaleźć słów, by opisać wam to, co dowiedziałam się w tej książce. Wiedziałam, że nasz system sądowniczy i więzienny nie jest idealny, ale nie spodziewałam się, że jest aż tak źle z nim. Pracownicy muszą chodzić do psychologa, aby poradzić sobie z traumami związanymi z tym, co zobaczyli w pracy. Jeśli wstydzą się pójść do specjalisty, to swoje problemy zalewają duża ilością alkoholu. Muszą odgradzać szczelnie życie prywatne od zawodowego. Nie zawsze im się to udaję, bo praca w więzieniu jest naprawdę ciężka.
Na samym początku książki mamy umieszczony słowniczek, który bardzo pomaga w czytaniu, gdyż zawiera słowa używane tylko i wyłącznie w więziennictwie. Przez pół powieści miałam problem w dopasowaniu się do stylu pisania autora. Nie mogłam rozróżnić kto kiedy mówi, co bardzo mi przeszkadzało na początku. Potem, gdy się przyzwyczaiłam, wsiąkłam totalnie w treść, żałowałam kiedy historia się skończyła. Mimo to, dowiedziałam się jak działa polskie więziennictwo, jak trudna i odpowiedzialna jest tam praca. Za błąd w papierach można stracić pracę. Trzeba również uważać na więźniów, którzy są niebezpieczni, zwłaszcza jeśli są umieszczeni na tzw. esce, czyli na oddziale dla więźniów z chorobami psychicznymi, niebezpiecznymi. Tam praca jest pełna odpowiedzialności oraz potrzeba dużej odporności psychicznej.
Chcemy, aby uważano nas z bogów, ale większość z nas nie zachowuje się nawet jak ludzie, tylko jak zdziczałe, niebezpieczne zwierzęta. Przedstawię wam przykładowe historie więźniów, które mną wstrząsnęły. Pewna kobieta zamknęła dwójkę dzieci do worka po nawozie i wrzuciła do jeziora. Inna zabiła męża a jego ciało zawekowała w słoiki. Wpadła tylko dlatego, że rabusie, którzy ukradli jej rower, znaleźli te weki i zawiadomili policję. Te dwie historie pokazują jak kobiety potrafią być bestialskie, czasem nawet gorsze od mężczyzn. Ale oni też nie są święci. Jeden zatłukł noworodka a jego ciało spuścił w toalecie. Drugi uderzył dziecko, bo płakało. W wyniku tego pękła mu śledziona. Dziecko zmarło. Kolejny facet zabił teściową, bo ta czepiała się o wszystko. To tylko kilka historii, ale pokazują jacy bywamy, Nie ruszymy dalej, nie rozwiniemy się, dopóki nie zmienimy naszego zachowania.
Gorąco polecam wszystkim czytelnikom, którzy lubią dowiadywać się różnych rzeczy podczas czytania oraz wszystkim tym, którzy chcą wiedzieć nieco więcej o naszym więziennictwie zarówno w II poł. XX w, jak i w XXI w.