Pomruki burzy recenzja

„Pomruki burzy” to już dwunasty tom cyklu: Koło Czasu i jestem zaskoczona, że tak niewiele pozostało do tego ostatniego. To także pierwsza książka napisana po śmierci Roberta Jordana przez Brandona Sandersona. Nim po nią sięgnęłam zastanawiałam się, czy będę potrafiła odróżnić style autorów i dostrzec różnice w prowadzeniu narracji. Myślę, że każdy się nad tym zastanawiał, co jednak sprawiło, że równie z dużym zaangażowaniem rozpoczęłam przygodę z tym tomem.

W „Pomrukach burzy” Rand bardzo się zmienia, wydarzenia, które dzieją się wokół niego, sprawiają, że czuje się sfrustrowany. Zmienia się jego związek z Min i Cadsuane. Spotkanie z Tamem było w pewnym sensie momentem rozdzierającym serce. Wydarzyło się wiele rzeczy, , a ich skutki czasami wywoływały we mnie złość, smutek, sfrustrowanie. Bardzo przejmowałam się bohaterami, że patrzenie na ich cierpienie, zwłaszcza Randa, który na swoich barkach niesie losy świata, jest jak cios, jak zaciskająca się dłoń wokół mojego serca. Perrin pokazał chęć wkroczenia na ścieżkę odkupienia, Mat pomimo maski, którą nosi jest troskliwym mężczyzną, choć trochę szorstkim. Rand musiał walczyć sam ze sobą i rosnącym szaleństwem, prowadził polityczne i militarne działania, jedyne, co miał na celu to zjednoczenie królestw, a także sojuszy, aby mieć szanse w Ostatniej Bitwie.

Rand chce po prostu stoczyć ostatnią bitwę i umrzeć, ma traumę po tym wszystkim, co się wydarzyło. To tragiczne i łamie serce. Jest otoczony przez tak wielu ludzi, którzy mogliby mu pomóc, być jego sumieniem, wyprowadzić go z krawędzi, a nie zawsze to dostrzega.

W „Pomrukach burzy” akcja zapierała dech w piersiach. Brandon Sanderson jako pisarz, wykonał świetną robotę, nie lekceważąc historii, którą Robert Jordan wykreował. Chciał, aby historia była zgodna z tym, czego pragnął autor i to jest warte podkreślenia. W książce można się spodziewać krótszych rozdziałów, mniej zawiłych wątków, a fabuła rozwija się w zawrotnym tempie. Brandon Sanderson opisuje pewne miejsca i sceny ze szczegółami, ale było ich mniej. Ostatnia Bitwa nadchodzi niczym zbierająca się burza i nie mamy czasu na podziwianie widoku lasu czy kominka, doceniam tę zmianę, gdy stopniowo wspinamy się na tę ogromną kolejkę górską, węzeł w żołądku stopniowo rośnie, co jest mieszaniną podniecenia, oczekiwania i nerwowości dla naszych bohaterów. Koło Czasu było naprawdę nie lada przedsięwzięciem, epicką podróżą, która wprawia mnie w zdumienie, gdy patrzę wstecz na książki, dostrzegam, jak daleko zaszli główni bohaterowie. Wszystko musi się kiedyś skończyć i jestem podekscytowana przeczytaniem zakończenia, odczuwam lekką melancholię, kiedy widzę na horyzoncie Ostatnią bitwę.