Losy dobrego żołnierza Szwejka czasu wojny światowej recenzja

Genialna klasyka literatury antywojennej, do której wracam wielokrotnie, jakiś czas temu w formie audiobooka wspaniale czytanego przez Zbigniewa Zamachowskiego, a ostatnio podczytując nowy przekład Antoniego Kroha z bardzo dobrymi przypisami. Pokazując absurdy C.K. armii zdefiniował przy okazji Hašek czeskość, na zawsze sklejając ją z postacią Szwejka, wielu Czechów wcale nie jest szczęśliwych z tego powodu, ale co robić....

Przez długi czas nie mogłem się zdecydować, czy Szwejk był notorycznym idiotą: „Melduję posłusznie – odezwał się Szwejk – że faktycznie sam zauważam, że jestem niedorozwój”, czy tylko takiego udawał. Teraz myślę, że wspaniale udawał, a w gruncie rzeczy był to bardzo mądry gość, tylko jakiś pechowy...

Podczytuję sobie Szwejka przed snem, jest to niezawodny katalizator dobrego humoru. Czyż nie może ubawić historia zalotów porucznika Lukáša do pewnej Węgierki w Királyhídzie, gdzie główną rolę pełnił Szwejk, a następstwa jak zwykle były dramatyczne... W ogóle to dziwi mnie, że porucznik Lukáš nie prał Szwejka po mordzie, bo naprawdę było za co, a w C.K. armii normalne było bicie ordynansów przez oficerów. No ale wtedy byśmy znielubili Lukáša, a w sumie był to porządny chłop...

Bardzo lubię przypowiastki Szwejka, a zwłaszcza tę propagującą optymizm, niedokończoną i mającą charakter nieco postmodernistyczny: „wszystko może się jeszcze obrócić ku dobremu, jak mówił Cygan Janeček w Pilźnie, kiedy mu w roku 1879 zakładali stryczek na szyję za podwójne morderstwo na tle rabunkowym. I dobrze to przewidział, w ostatniej chwili zabrali go spod szubienicy, bo go nie mogli powiesić z powodu cesarskich urodzin, które wypadały akurat tego samego dnia, gdy miał wisieć. No więc go powiesili dopiero na drugi dzień, kiedy już było po urodzinach, a chłop miał jeszcze tyle szczęścia, że na trzeci dzień przyszło ułaskawienie i miało być w jego sprawie wznowione śledztwo, bo wszystko wyglądało, że to właściwie zrobił inny Janeček. No to go musieli wykopać z cmentarza więziennego i rehabilitowali go na pilzneński cmentarz katolicki, a dopiero potem wyszło, że był ewangelikiem, więc go przewieźli na cmentarz ewangelicki, a potem...
- Potem dostaniesz parę razy po mordzie – przerwał mu stary saper Vodička.”

Jest to ponadczasowa literatura wojenna, która będzie bawić i przyszłe pokolenia.