Ostatni azyl recenzja

Fascynująca podróż po Europie i Seszelach. Poszukiwania medalionu i odkrywania prawdziwych faktów o nim, innych skarbach i dziełach sztuki było niezwykle fascynująca podróżą. Marcin Faliński zabrał mnie w niezwykle ciekawą podróż po powiązaniach w służbach wywiadowczych, zwykłym życiem agentów i oficerów wywiadu z ich troskami i szczęśliwymi chwilami i niesamowicie utkaną sensacyjną przygodą. Aż zapragnęłam lecieć na Seszele ale proszę bez pościgów i strzelania!

„Ostatni azyl” to podróż w czasie i przestrzeni. Wyspa Praslin Seszele 2010, Wyspa Wolin styczeń 1945, Świnoujście wiosna 1949, Lidzbark Warmiński lato 1966, Warszawa - wiosna 2011, Berlin wiosna 2011, Kopenhaga, Berlin, Warszawa – wiosna 2011, Warszawa, Berlin wiosna 2017, Warszawa, Świnoujście, Lidzbark Warmiński, Kraków, Góry Stołowe, Pasterka, Lublin, Lwów, lato 2017, Lublin, Warszawa-Victoria, wyspa Mahe, Seszele, wyspa Praslin Seszele, Wyspa La Digue Seszele jesień 2017.

Podobał mi się pomysł i wykonanie autora i czytałam powieść z zapartym tchem. Wciągnęłam się w opowieść o poszukiwaniu skarbów, trzy słynne medaliony Heralda Sinozębego, czy się odnajdą? Czy Anita, Marcin i Sebastian rozwiążą zagadkę?

W tym wszystkim miłość niemożliwa a jakże prawdziwa. Można kogoś tak bardzo kochać, by pozwolić mu odejść. Pięknie Pan to pokazał Panie Marcinie. Śmierć Anity dotknęła mnie do żywego… i ta konkluzja jakże cenna, by ją zapamiętać: „Tak, ten świat jest bardzo mały, a życie takie kruche”.

Zachwycałam się malowanymi przez Marcina Falińskiego obrazami, klatka po klatce pokazywały się w mojej wyobraźni kolejne sceny, w dodatku przesycone kolorami. Ta sprawność posługiwania się kolorami totalnie mnie urzekła a scena intymnego zbliżenia bohaterów wywarła na mnie ogromne wrażenie:

„Lars leżał na podłodze pomiędzy wielką niebieską kanapą a dwoma fotelami w stylu boho. Przyjemny w dotyku, włochaty dywan shaggy w kolorze écru oddzielał jego nagie ciało od podłogi z desek z przetartego, białego dębu. Wokół porozrzucane były ich rzeczy: jego oliwkowe spodnie, jej dżinsowa krótka spódniczka i brązowe kowbojki, jego zamszowe półbuty, jej biała koszula, jego zielonkawa marynarka Camel Active, jej beżowe pończochy i czerwona bielizna. Mężczyzna był lekko spocony. Ciężko oddychał, wpatrując się w niebo ze szklanym sufitem. (…) Miał wrażenie, ze mniejsze gałązki drzew poruszają się na wietrze w rytm bioder Doreen, z którą uprawiali seks. Poprzedziły go rozmowy o sztuce i historii oraz zjedzenie zamówionej w pobliskiej włoskiej restauracji klasycznej pizzy z kaparami (...)”.

Marcin Faliński stworzył bardzo dynamiczną historię o poszukiwanie skarbów, globalnych problemach gospodarczych i politycznych i ich powiązaniach, służbach wywiadu, o cyberprzestępczości, z której nie do końca zdajemy sobie sprawę jak jest groźna.

Bardzo podobała mi się ta powieść. Polecam, czytajcie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.