Powiedz im, że śmierć nie istnieje recenzja

Tę książkę przeczytałam po wydarzeniu, które wstrząsnęło moim życiem, przewróciło je do góry nogami. Nie będę się wdawać w szczegóły, chodzi o śmierć bliskiej osoby.
Przeczytawszy "Powiedzcie im, że ..." zmienił się mój pogląd na życie po śmierci. Nie, nie stałam się zagorzałą katoliczką, wręcz przeciwnie - odseparowałam się od kościoła i pozwoliłam swoim myślom i refleksjom płynąć w spokoju. Dzięki tej książce doszłam do posiadania określonych poglądów na wiarę, życie po śmierci itd.
Ogromnym plusem książki jest to, że jest napisana prostym językiem i posiada masę zdjęć, które na pewno pomogą niedowiarkom (takim jak ja) choć trochę uwierzyć w słowa Brune.
Książka opiera się przede wszystkim na dialogach między zmarłymi, a żywymi. Dialogi to może za dużo powiedziane, to przede wszystkim listy pisane za pomocą pisma automatycznego (szczegóły o tym zjawisku oczywiście w książce ;) ) przez członków rodziny żyjących. Bardzo ciekawe jest to, że listy pochodzą od różnych zmarłych, nie tylko od jednej osoby, więc charakter listów jest inny. I nie mam tu na myśli charakteru pisma, lecz charakter treści. Każdy zmarły odczuł śmierć w inny sposób i informuje o swoich przeżyciach swoją rodzinę, swoich bliskich.
Książka obfita jest w ciekawostki dotyczące życia pozagrobowego. Traktuję ją jako lekarstwo na cierpienie związane z odejściem bliskiej osoby. No, może lekarstwo to złe słowo, gdyż wyleczyć się z tego nie można. Jednak na pewno "Powiedzcie im, że ... " była dla mnie ogromną pomocą, dzięki której uwierzyłam, iż życie nie kończy się na śmierci.