Recenzja książki Niebo na uwięzi

O wojnie napisano już wiele. Poznaliśmy ją z perspektywy dzieci, kobiet, mężczyzn, starców, żołnierzy, cywili, zwycięzców i przegranych. Ta opowieść jest zupełnie inna niż wszystkie. Głównego bohatera poznajemy jako dziecko. Nie jest świadom tego co się dzieje dookoła i zostaje typowym niemieckim nastolatkiem zafascynowanym Adolfem H.
Wojna to tylko dodatek do historii ludzi. Bo najważniejsze w tym dziele są osoby. Brak tu wydarzeń zapierających dech w piersiach. Nie odczuwamy wybuchów bomb, strzela i śmierci. Oczywiście czujemy oddech wojennych działań, ale jest to tylko dodatek. Wszystko skupia się na żydowskiej dziewczynie.
Początkowa niechęć głównego bohatera przeradza się w fascynację, miłość i namiętność. Czy jest to zdrowe uczucie? Czytelnik musi ocenić to sam. Głównych bohaterów łączy strach: przed wspomnieniami, samotnością. Przeżycia wojenne zmieniły ich na zawsze.
Część powojenna również jest pełna mroku. Czytelnik uświadamia sobie, że mrok jaki towarzyszył wojnie dalej jest obecny. Zastanawiamy się co dalej, a każda kolejna strona jeszcze bardziej nas zaskakuje.
Niewątpliwym atutem powieści jest prosty, obrazowy język. Przez to powieść czyta się szybko i dość przyjemnie. Wydaje mi się, że fabuła jest prosta. Nie nastręczy nam trudności zrozumienia przesłania, które chce przekazać autorka.
Nie spodziewałam się powieści psychologicznej. Liczyłam na lekką, przyjemną fabułę. Dostałam opowieść o krzywdzie, zmęczeniu i przerażeniu. Wszyscy bohaterowie są samotni, przytłoczeni.
Na pewno wielu czytelników zainteresuje się powieścią z uwagi na film. Niemniej jednak książka jest jedynie inspiracją. Jeżeli lubicie natłok emocji, próby opowiedzenia nam historii innych ludzi - sięgnijcie po tę powieść. Jeżeli zaś jesteście pasjonatami historii - możecie czuć się zawiedzeni.
Okładka jest piękna i wymowna. Brawa dla grafików. Nie żałuję, że przeczytałam tę książkę. Nie tego jednak się spodziewałam się.
Książkę otrzymałem/otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl