Alan Cole nie jest tchórzem recenzja

Alan Cole nie jest tchórzemto książka, która mnie zaskoczyła. Wiedziałam, że będzie to dobra lektura, ale nie myślałam, że wywrze na mnie tak ogromne wrażenie. Główny bohater to postać, którą chciałabym poznać. Całość jest cudownie skonstruowana, akcja ciekawa, tło niesamowite. Poruszane wątki nie nudzą, niemożliwym wydaje się oderwanie od lektury. Nie jest to książka lekka, ma w sobie coś, co zostaje w głowie po przeczytaniu i pokazuje, że każdy jest wyjątkowy. Jest sobą, a za razem jest podobny do innych i każdy zasługuję na szacunek.

Eric Bell przedstawia historię młodego chłopaka Alana. Jest to ciekawa postać, którą polubiłam od pierwszych chwili. Spokojny, miły chłopak, który ma swoje problemy i to nie takie błahe. Starszy brat, ojciec i jego uczucia przeszkadzają mu w byciu sobą i w odczuwaniu radości. Alan chodzi do szkoły i poznaje tam Zacka i Madison. Są to kolejne interesujące postaci w książce, jednak bardzo się od siebie różnią. Właśnie to w książce jest bardzo dobrze pokazane. Różni, ale podobni.

Ważnym wątkiem w powieści jest pewna gra CvC, która polega na rozgrywce między Alanem, a jego bratem. Siedem zadań, wydaje się niemożliwych do zrobienia. Główny bohater jednak podejmuje wyzwanie, stawka jest wysoka, a jest to tajemnica uczuć Alana, które czuje do pewnego kolegi ze szkoły. Nie jest on pewny czy da radę zrobić przynajmniej jedno z nich, ale wie jedno, Alan nie jest tchórzem.

Książka pokazuje, że każdy ma swój charakter, swoje uczucia. Każdy jest jednocześnie inny, ale podobny. Każdy ma prawo do swoich uczuć, zdań. Jest to historia, którą powinni przeczytać wszyscy, nie tylko uczniowie. Pokazuje ona ile nam brakuje, ale też to, że da się wszystko zmienić. A najważniejszym jej przekazem jest to, że bez względu na sytuację, trzeba być sobą.