Ofiara recenzja

Po "Ofiarę" sięgnęłam po dość długiej przerwie i muszę przyznać, ze powrót do serii "Will Trent" to jak powrót do domu, to jak powrót w dobrze znane, lubiane i swojskie miejsce. Miło było znów przenieść się do Atlanty i podążać śladami Willa, Amandy, Faith i Sary. Dla mnie książki te mają w sobie jakiś magnes i magię, przyciągają mnie, oczarowują, zapewniają doskonałą rozrywkę i dają poczucie, że ja, zwykły czytelnik czuję się jakbym należała do ich świata, jakbym była jedną z nich.

Moje wkurzenie na Angie nie minęło. Dalej nachętniej tą "maupę" posłałabym w kosmos z biletem w jedną stronę. To czego się dowiedziałam, tym razem zostało to dość dokładnie doprecyzowane, tzn dzieciństwo i młodość Angie, te wydarzenia wywołały we mnie dwie reakcje : pierwsza pojawiła się myśl " no żesz dżizas co za patologia", druga natomiast wywołała u mnie smutek z powodu tego, że żadne dziecko, żaden człowiek w ogóle nie zasługuje na takie traktowanie. Pomimo tego wszystkiego nie jestem w stanie zmienić o niej zdania, wysoce traumatyczne dzieciństwo nie powinno być usprawiedliwieniem i pretekstem do tak destrukcyjnego i patologicznego zachowania jakie Angie sobą prezentuje. To ogromnie nieszczęśliwa istota, która nie potrafi już funkcjonować inaczej jak tylko poprzez zadawanie cierpienia sobie i innym. Teraz dwa słowa o Sarze. Zdecydowanie bardziej wolę ją z serii "Hrabstwo Grant". Tam miała jakiś charakter, tutaj, w połączeniu z Willem zachowuje się jak jakaś rozmemłana cierpiętnica.

Z niecierpliwością czekam na kolejną część, miło będzie znów wrócić do Atlanty i do starych, dobrych przyjaciół. Jeśli chodzi o mnie to intryga kryminalna nie jest najważniejsza, fascynuje mnie wątek obyczjowy a kryminał jest jako super dodatek, miłe uzupełnienie historii naszych bohaterów, gdzie wszystko się przeplata, gdzie zasze coś jest z czymś powiązane. Dodatkowo książki te same sie czytają, jak już zacznę to ciężko jest mi się oderwać.