Prawniczka recenzja

James Ar­tu­ro Mo­ret­ti to im­per­ty­nenc­ki, po­ryw­czy, nieprzewidywalny boss klanu jednej z największych rodzin wchodzących w skład Camorry. Jego planem było wystawienie prawniczki, Lisy Davis, jako przynęty i czekanie aż wrogowie wyjdą z ukrycia i się po nią zgłoszą. Jednak rosnące przywiązanie do kobiety zaczyna kolidować z chłodną, bezwzględną naturą capo. Gdy plan zaczął się spełniać James mio­ta się i gubi prio­ry­te­ty. Kierujący się uczuciami Moretti wali na oślep, a to może zwiastować tylko kłopoty. Jednak twarda, bezkompromisowa, cyniczna pani mecenas też miała swój plan. Szantażowana, chce się zbliżyć do Jamesa, udowodnić brudne interesy i go pogrążyć jednocześnie wykorzystując bossa jako przepustkę do normalnego życia.
James i Lisa badali teren, przeciągając linę zdobywali potrzebne informacje. Gra pozorów doprowadzała do coraz większego zaangażowania emocjonalnego, którego żadne z nich nie chciało i nie umiało z nim sobie poradzić.

Lisa zaczyna zauważać jak niewiele różni jej skorumpowany, zdeprawowany, zgniły świat od świata mafijnego. Największą różnicą okazuje się hipokryzja w szeregach ludzi wpływowych. Mecenas coraz lepiej czuje się przynależąc do świata Camorry.

Chyba po raz pierwszy drugi tom podobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy, mimo, że nadal nie był finałowym. Choć w tej części zdecydowanie więcej jest romansu, nadal mocno zaznaczony jest wątek sensacyjno-kryminalny.
Tak jak po pierwszej części nadal jestem pod wrażeniem rozległej wiedzy autorki. Prócz ukazania mafijnych struktur, korupcji w szeregach wymiaru sprawiedliwości, tonącej w biurokracji policji, wykorzystywanie wpływów przy wykupowaniu banków, świetnie poradziła sobie ze stopniowym budowaniem relacji między postaciami, a sceny erotyczne opisane zostały ze smakiem, wręcz w wysublimowany sposób. Powieść została ubarwiona malowniczymi opisami Neapolu i okraszona ciekawostkami.

To co bardzo podobało mi się w kreacji bohaterów, to że kierowali się chłodną kalkulacją i nawet w chwilach słabości nie okazywali się naiwni. Rys psychologiczny Jamesa to istny majstersztyk. Mężczyzna z nie­okieł­zna­ną naturą, żyjący w chronicznym stresie, przechodzący gwałtowne metamorfozy, dla którego najniebezpieczniejszym wrogiem jest on sam. Pierwszy raz słyszałam o osobowości borderline i nie mam pojęcia, czy właśnie tak się zachowują osoby, które ją posiadają, ale wierzę autorce w ciemno. Realizm aż bije po oczach z każdej strony tej powieści.

Autorka wprowadziła postacie, których personaliów nie ujawniła, a które będą miały olbrzymie znaczenie dla fabuły w dalszym toku fabuły. Warto byłoby zamieścić "ściągę" z przypomnieniem bohaterów na początku trzeciego tomu. Mnie pisarka zaintrygowała i już nie mogę się doczekać kontynuacji historii.