Recenzja książki Zjazd absolwentów

Thomas to stary koń z kryzysem i zawalonym życiem romantycznym, no ale przynajmniej jest słynnym pisarzem. W jego przypadku ważne jest to, że w 1992 skończył prestiżowe francuskie liceum, którego dyrektorami byli jego rodzice - w tym też właśnie roku uciekła wielka miłość Thomasa, Vinca, z ich nauczycielem filozofii i nikt ich nigdy więcej nie widział. Gdy Thomas dostaje artykuł o zjeździe absolwentów z okazji 50-lecia szkoły z informacją o wyburzeniu starej sali gimnastycznej, wraca w swoje rodzinne okolice prawie że na jednej nodze. Choć umówmy się, co on może na tym etapie poradzić na to, co robotnicy znajdą po weekendzie w jednej ze ścian.

Jeżeli - tak jak mnie, psia kość - skusił was tytuł, to od razu sobie odpuśćcie, tytułowego zjazdu jest tu naprawdę jak na lekarstwo (oryginalny tytuł to zresztą "Dziewczyna i noc"). Jeżeli nastawiliście się na gromadę bohaterów spotykających się po latach, że co drugi będzie miał sekrety czy wspomnienia prowadzące do rozwiązania zagadki czy coś w tym stylu, to od razu mówię, że nie.

Początkowo książka zdawała się próbować czegoś nietypowego w tematyce thrillera - ująła mnie sytuacja bohatera, który znienacka zmuszony jest skonfrontować się z ponurą przeszłością wiedząc, jak mało ma czasu nim metaforyczna bomba eksploduje. I póki to była taka prywatna podróż do lat młodości, porównaniem jej z teraźniejszością i chwytaniem się jakichkolwiek wskazówek nawet nie po to, żeby wyplątać się z tego ambarasu, tylko żeby dla samego siebie poznać prawdę - bawiło mi się dobrze. Niestety, im dalej, tym gorzej: fabuła puchnie od relacji i zbiegów okoliczności zamieniając się w absurdalną telenowelę aż do kijowego finału z przekombinowanym rozwiązaniem, autorem nieuczciwie skrywającym antagonistę i niesatysfakcjonującym zakończeniem (panie Musso, ja pamiętam wielki tłist z połowy książki, który moralną postacią powinien wstrząsnąć do głębi, a tu mamy na koniec co najwyżej "ups" - skąd pomysł, że to mnie skrajnie nie sfrustruje, proszę mnie tu nie wciskać, że to happy end).

Końcem końców "Zjazd absolwentów" to rozczarowujące thrillerowe czytadło. Miało szansę przybrać oryginalniejszą formę i nadać bardziej refleksyjny ton, ale autor postanowił wrócić na stare śmieci dając w dużej dawce to, co plażowy czytelnik lubi najbardziej. I nie ma w tym nic złego, choć mnie osobiście żal potencjału (wydawca reklamujący tę pozycję fanom "Tajemnej historii" Tartt i "Miasteczka Twin Peaks" ewidentnie robi sobie jaja) i czuję sporą frustrację na myśl o tym samozadowolonym z siebie zakończeniu, którego okrucieństwa Musso sam zdaje się nie widzieć. Jeżeli ktoś szuka ponurej telenoweli pełnej romansowego poplątania na tle mrocznej zimowej nocy - będzie się dobrze bawił. Całościowo szkoda i dziewczyny, i nocy na czytanie takiego napuchniętego byleco.

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]