W Labiryncie Smoków recenzja

To, co zostało zapoczątkowane podczas wystrańskiej wyprawy teraz zaczyna przynosić rezultaty. I nie chodzi tu bynajmniej tylko o rozwijającą się karierę lady Izabeli, ale również o badania nad smoczą kością i jej strukturą.

Tym razem los rzucił Izabelę i Toma Wilkera w pustynne i gorące rejony Achii. Królewska Armia rozpoczęła tam program hodowli pustynnych drakenów, któremu nie sprostał lord Tavenor. Przejęcie projektu zaproponowano więc Tomowi - jako doświadczonemu badaczowi smoków, jako mężczyźnie i jako członkowi Kolegium Filozofów. Izabela, jako kobieta, nie była rzecz jasna brana pod uwagę. Przynajmniej na początku.


Achia jest krajem gorącym, pustynnym i w zasadzie dość niegościnnym. Zamieszkują ją różne nomadyczne plemiona, które - przynajmniej w teorii - powinny być zjednoczone pod wodzą Hadżidża Husama ibn Ramiza ibn Khalisa al-Aritati. Niezależnie jednak od zawiłości lokalnej polityki i jej niuansów, Hadżidż okazuje się uprzedzony wobec lady Izabeli.
Z początku nie wiadomo do końca dlaczego - czy chodzi o to, że Izabela jest kobietą-badaczem? Czy chodzi o jej wyznanie? Czy chodzi o to, że jest niezamężna? Prawda okazuje się jednak zdecydowanie prostsza. I, oczywiście, gmatwa wszystko jeszcze bardziej.

Pustynne drakeny zamieszkujące Dom Smoków w Dar-al-Tannaneen stanowią osobny problem - złapane nie chcą się rozmnażać w zamknięciu. Młode wykluwają się z jaj nie do końca normalne, jak Guzek, który jest zbyt ciężki, żeby kiedykolwiek unieść się w powietrze. W dodatku okazuje się, że lord Tavenor, żeby uniemożliwić smokom ucieczkę i spalenie wszystkiego dookoła, okaleczał je uniemożliwiając im tym samym użycie niezwykłego oddechu i wbicie się do lotu.

Jest jeszcze pustynia - miejsce w którym można obserwować drakeny i ich gody na wolności. A to, jak się zapewne domyślacie, nie jest najbezpieczniejszą rozrywką. Szczególnie w sytuacji w której Jefi staje się terenem walk ze zbuntowanymi plemionami.
Nie możemy również zapomnieć o Yelangijczykach.
I o tytułowym Labiryncie Smoków.


Czwarty tom przygód Lady Trent jest chyba moim ulubionym - nie tylko ze względu na to, w jaki sposób została poprowadzona akcja (nie będziecie się nudzić, to mogę Wam zagwarantować), ale głównie dzięki temu, jakie tematy porusza. A tych, pomijając myśl przewodnią związaną z wyzwoleniem kobiet, jest tym razem naprawdę sporo.
Zostaje poruszona kwestia eutanazji zwierząt i tego, co ze zwierzętami można zrobić w imię nauki.
Zostaje poruszona kwestia społecznych konwenansów i tego, co można zrobić w imię miłości.
Zostaje poruszona kwestia samej miłości - Marie Brennan doskonale ukazała to, czym powinno być dobre partnerstwo. Sama bym lepiej tego nie opisała i nie wytłumaczyła, niż Izabela:

Ale na tym nie koniec. Bo Marie Brennan doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że romantyczna miłość nie jest w stanie zrekompensować wszystkich różnic - szczególnie tych wyznaniowo-kulturowych, które mogą pojawić się między zakochanymi. Sprowadza czytelnika na ziemię, każąc mu się zastanowić nad pewnymi praktycznymi sprawami. I to jest naprawdę świetne, bo takie podejście rzadko zdarza się w literaturze, szczególnie w sytuacji w której twórca pragnie, żeby jego bohaterowie ,,żyli długo i szczęśliwie''.