Prosty sposób na bezpamięć recenzja

„Prosty sposób na bezpamięć” jest niezaprzeczalnie głośnym debiutem młodej autorki. Karolina Barbrich to twórczyni związana od lat z książkowymi social mediami. Teraz zdecydowała się sama wydać swoją powieść. Jej książka ukazała się więc nakładem wydawnictwa Uroboros.

„Prosty sposób na bezpamięć” Karoliny Barbrich jest historią o czarownikach i magii. Nie przedstawia jej ona jednak w taki sposób, jaki znamy z popkulturowych przekazów. Jednak do tego tematu dojdę zaraz. Na początku zarys fabuły:
Aurora, córka przywódców kowenu ma przed sobą inicjację, która sprawi, że dziewczyna stanie się pełnoprawną czarownicą. Aby dostąpić zaszczytu wstąpienia do szanowanego klanu musi wykonać projekt magiczny, który zachwyci całe stowarzyszenie i przyniesie dumę wymagającym rodzicom. Jednak w tym samym czasie W o istnieniu kowenu dowiaduje się Oliver Taylor, zwykły nastolatek, który od lat fascynuje się magią. Z racji, że śmiertelnicy nie mogą posiadać wiedzy na temat istnienia świata magii, to chłopak musi zostać pozbawiony wspomnień. Z tej sytuacji korzysta Aurora, która postanawia wykonać na nim zaklęcie bezpamięci i wymazać mu wspomnienia. Dziewczyna uważa, że to doskonała okazja, by uznać to zaklęcie za swój projekt zapewniający jej miejsce w zgromadzeniu. Do tak trudnego zaklęcia, jakim jest zaklęcie bezpomięci, trzeba się odpowiednio przygotować. Dlatego Aurorze pomagają przyjaciele Ezra i Azel. Szybko okazuje się jednak, że ich plany muszą ulec zmianie.

„Prosty sposób na bezpamięć” zdecydowanie różni się od innych książek przedstawiających czarodziejów sposobem funkcjonowania w świecie magii. Autorka tej powieści postanawia zmienić podejście do czarów. W jej książce rzucanie zaklęć jest sztuką wymagająca odpowiedniego przygotowania. Czasami rzucenie jednego zaklęcia wymaga paru dnia, które przeznaczone są na gromadzenie energii, która czerpana jest z natury. Nie ma to nic wspólnego z baśniowymi czarodziejami rzucającymi zaklęcia na prawo i lewo.

Pomimo całkiem ciekawej historii przez pierwszych kilkadziesiąt stron miałam problem z przywiązaniem się do tej powieści. Nie mogłam przywiązać się do żadnego bohatera, każdy z nich wydawał mi się nijaki. Często miałam też problem z połapaniem się kto jest kim. Warto jednak docenić tę powieść i wziąć pod uwagę, że jest to debiut młodziutkiej jeszcze pisarki.