Recenzja książki W poszukiwaniu straconego czasu. W stronę Swanna

Trudno jest pisać coś mądrego o najsłynniejszej powieści świata, powieści, która ma chyba tyle interpretacji ilu czytelników. Napiszę więc o swoich odczuciach.
'W stronę Swanna' - bo na razie o tej części mogę napisać - to złożona z trzech części opowieść Marcela o wspomnieniach z przeszłości, wspomnieniach, które nachodzą go w czasie bezsennych nocy, ale które jawnie i dokładnie przychodzą mu do świadomości dopiero po zjedzeniu magdalenki. Są to wspomnienia domu, matki, ojca, samotnego pokoiku, gdy jako dziecko tęsknił za uściskiem matki, to wspomnienia wakacji u ciotki, to wspomnienie pana Swanna i jego córki, a pierwszej miłości Marcela, aż wreszcie napisana ze szczegółami historia miłości pana Swanna do Odety, kurtyzany, przez którą pan Swann został skreślony z dobrego towarzystwa.
Czyta się to z przejęciem, z zainteresowaniem i wypiekami na twarzy.
Opowieść Prousta to przepiękny, bogaty język, to celebracja każdego słowa, ale i ścisły plan myślowy. Nie jest to strumień świadomości, ale intelektualny opis świadomości, która funkcjonuje na zasadzie asocjacji i skojarzeń. Tak więc zapach kojarzy się z osobą, miejsce z wydarzeniem, miejscowość jest wspomnieniem chwil. We wstępie tłumacz, niezrównany 'Boy' Żeleński mówi o tym, że powieść Prousta jest opowieścią o czasie. Tak.
Ja tę pierwszą część odczytałam jako opowieść o świadomości ludzkiej. O tym, że w centrum naszego wszechświata jesteśmy my i nasze wspomnienia, że obiektywne są wspomnienia, a miejsca i osoby istniały na tyle, na ile były postrzegane przez nas. Idąc tym torem, dla każdego dana osoba była kimś innym. Na przykład Odeta i Swann.
Mamy w powieści rozważania nad miłością i zakochaniem się. Zajmująca większą część książki opowieść o miłości Swanna to w zasadzie opowieść o miłości pełnej niespełnienia, oczekiwania i niepewności. Zestawione jest to z kwestią pozycji w towarzystwie i obłudnym i sztucznym życiem wyższych sfer w ówczesnym czasie. Proust odtworzył dwutorowo męczarnie zakochanego Swanna i miernotę towarzystwa, w które wszedł dla tej miłości. Potem, w ostatniej części Proust opisuje swoją pierwszą miłość do Gilberty, owocu miłości Swanna i Odety. Czytając to, miałam wrażenie, że mechanizmy miłości, przeżycia i pragnienia zakochanego mężczyzny są takie same. Miłość jest taka sama, a jednak za każdym razem inna.