Przegryźć dżdżownicę. recenzja

Katarzyna Grochola jest najpopularniejszą autorką polskiej literatury obyczajowej. Każda jej książka zyskuje miano bestsellera, na który w zupełności zasługuje. Każda książka porusza problem miłości, rozczarowania i przyjaźni, lecz każda opowiada zupełnie inną historię, z innego punktu widzenia.

”Przegryźć dżdżownice” jest debiutem Katarzyny Grocholi, w którym owa autorka, bardzo wnikliwie opisuje zdradę. A dokładniej rzecz biorąc uczucia targające główną bohaterką Asią, która jest zdradzana i dowiaduje się o tym na końcu, przypadkiem, od obcej osoby. Choć Asia, widzi, słyszy, czuje, co wokół niej się dzieje za każdym razem próbuje to usprawiedliwić „swoją paranoją” – bo przecież mąż jej nie może zdradzać, bo nie. Opis jej uczuć, gonitwa myśli ma związek z jej niedawnym rozczarowaniem oraz z obrazem jej wspomnień.
Asia przestaje swobodnie czuć się we własnym domu, w którym mąż dopuścił się zdrady. Na nic zdały się jego tłumaczenia „Jesteś tylko Ty! Tamta się nie liczy”, dom był obcy, zupełnie jej nieznany, tak samo jak mężczyzna „jej życia”.

Tę książkę chciałam przeczytać od dawna, ale nigdy nie było jej w zasięgu mojej ręki. Przeczytałam prawie wszystkie książki Katarzyny Grocholi, a ta zawsze mi umykała. Jest to krótkie opowiadanie (niecałe 100 stron) napisane w postaci potoku myśli, które mimo takie zastosowania narracji i stylu nie wprowadza chaosu, czyta się lekko i przyjemnie. Z wszystkich książek Grocholi, jakie miałam okazje przeczytać, ta pozycja jest na równi z „Trzepotem skrzydeł”, krótka, treściwa i niemęcząca, ale za to rodząca w głowie multum pytań, na które każda z nas musi odpowiedzieć sobie sama.
„Tak pięknie i celnie opisane rozstanie. I historia o tobie, o każdej z nas.”
Bez wątpienia na swój sposób jest to historia o każdej z nas, w mniejszym, bądź większym stopniu, ale o każdej z nas.

Ocena: 10/10