Anathema recenzja

Myślicie, że każdy z nas ma w sobie przekleństwo, które jest sumą naszych zranień i złych doświadczeń?

Powieść „Anathema” Piotra Podgórskiego sugerować może, że pewnego rodzaju klątwa towarzyszy każdemu z nas.

Marek to dziecko niechciane i nieakceptowane przez rodziców. Historia jego dzieciństwa i dorastania z jednej strony jest gehenną, z drugiej – naznacza ją wielka miłość babci. Kiedy w końcu udaje mu się spełnić marzenia i osiągnąć sukces w Stanach Zjednoczonych – właśnie wtedy pojawia się upiór z przeszłości: ten realny i ten wyimaginowany …

Los nie pozostawia Markowi wyboru: musi wrócić do źródeł i stawić czoła osobistym demonom, aby te nie wyrządziły krzywdy jego córeczce.

To nie była lekka książka. Jest w niej wiele bólu, cierpienia i krzywd, o których nie sposób zapomnieć. To historia o sile rodzinnych więzów, mocy przebaczenia i pojednania. Losy głównego bohatera przedstawione są na przestrzeni lat jego życia co pozwala czytelnikowi dokładnie go poznać, wczuć się w jego sytuację życiową. Fabuła poprowadzona jest w ciekawy sposób, nie jest nużąca dla czytelnika, momentami jest nawet zbudowane napięcie. Świetne połączenie literatury obyczajowej poruszającej ciężkie tematy z motywami nieco nadprzyrodzonymi, które sprawiają że można poczuć na plecach dreszczyk emocji. Książka ta miała w sobie coś takiego, że nie sposób było mi ją odłożyć na bok – przyciągała do siebie niczym magnez, zachęcając do dalszego zapoznawania się z losami Marka.

To nie była lekka książka. Jest w niej wiele bólu, cierpienia i krzywd, o których nie sposób zapomnieć. To historia o sile rodzinnych więzów, mocy przebaczenia i pojednania. Losy głównego bohatera przedstawione są na przestrzeni lat jego życia co pozwala czytelnikowi dokładnie go poznać, wczuć się w jego sytuację życiową. Fabuła poprowadzona jest w ciekawy sposób, nie jest nużąca dla czytelnika, momentami jest nawet zbudowane napięcie. Świetne połączenie literatury obyczajowej poruszającej ciężkie tematy z motywami nieco nadprzyrodzonymi, które sprawiają że można poczuć na plecach dreszczyk emocji. Książka ta miała w sobie coś takiego, że nie sposób było mi ją odłożyć na bok – przyciągała do siebie niczym magnez, zachęcając do dalszego zapoznawania się z losami Marka.