Pięść recenzja

Klimaty Aladyna bardzo lubię i z chęcią sięgam po książki pełne piasku, dżinów i tajemnic. Powieść Bożeny Walewskiej wydawała się być idealnym wbiciem się w ten nurt. 
 
 Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i to co mogę na pewno powiedzieć, że styl tej książki jest nienaganny i dopracowany. Czuć, ile pisarka włożyła w książkę pracy i uczuć. Jednak w tym wszystkim brakowało mi, nie wiem - spontaniczności? Książka jest bardzo poprawna, wręcz pedantyczna. I przez to trochę zwyczajna, bo odnoszę wrażenie jakby autorka najpierw stworzyła "szkielet", taki plan wydarzeń, a potem sukcesywnie go wypełniała. Co oczywiście może być wielkim plusem, jednak dla mnie trochę obdziera fabułę z niespodzianek.
 
 Sama historia jest jednak ciekawa, momentami wręcz porywająca. Bohaterzy, o różnych zdolnościach, są wyraziści, chociaż było mi ciężko zapałać do nich sympatią, bo w grę wchodziły zdrady, spiski i podejrzane sojusze. Akcja obfituje w wiele walk, a co za tym idzie ofiar. Tutaj mam problem, bo lubię gdy autor pochyla się mocniej, z większym uczuciem nad takimi wydarzeniami. Też nie spodziewajcie się przesadnych wątków romansowych, bo jest ich tyle co nic. 
 
 Nie jest to książka idealna, jednak nie ma większych mankamentów, typu głupoty czy fatalnego warsztatu autora. Jest za to przewidywalna i mało emocjonalna, nie dostarcza nam też wyjaśnień co do fabuły. Jednak wydaje mi się, że jest to dopiero wstęp, bo rozległy świat nie został do końca wykorzystany. Jednym słowem - przyzwoita fantastyka, która dobrze rokuje.