My, psy czyli czapka admirała Yamamoto recenzja

Henio Pies ma pełną miskę i ręce do głaskania. 
Wie jednak, że na wysypisku śmieci koczują psy, którym taki ciężki los został zgotowany przez człowieka. Im postanowił więc poświęcić swój talent, aby je zachować od zapomnienia.

Bohaterowie Henia Psa cierpią. Czują: głód, zimno, strach. Wiedzą czym jest:  porzucenie, lęk, nieodwzajemnioną miłość do człowieka. 
Chcą przetrwać, Szukają więc wśród sterty niepotrzebnych rzeczy schronienia przed deszczem, a w miejskim koszu na śmieci resztki wyrzuconej zapiekanki. Umierają, giną.
Czasem, kiedy uśmiechnie się do nich psi los, wracają do domu lub zyskują nowy. 
Dzięki autorowi poznajemy okoliczności, w których stały się bezdomne, zdarzenia w wyniku, których zginęły. Akcja toczy się wartko, a nabiera dodatkowego, szalbierczego uroku, kiedy go grona bezdomnych psów dołącza wyrzucony z domu kot.

W twardą rzeczywistość Henio wplata oniryczne marzenie, którego spełnienie zależny od tytułowej czapki, ale aby nie niszczyć suspensu - pozwolę sobie na tym zakończyć ten watek recenzji.

Bezdomne psy (i kot na dokładkę) mają barwne osobowości. Dlatego wielkim walorem książki są ilustracje Joanny Grudnik. Dzięki jej kresce wiemy, jak wyglądały: Ładna, Rasowa, Kropka, Czarny, Mądrala, Wierny, Kulawy oraz, rzecz jasna, kot Yamamoto.
Płakałam na końcu, tak jak w chwili kiedy kończyłam czytanie klasyka, czyli "O psie, który jeździł koleją". A jednak, mimo wszystko, tli się w książce iskierka nadziei na to, że ludzie się opamiętają. Książka zdecydowanie do przeczytania, zanim człowiek zdecyduje się na to, by zamieszkał z nim pies (i kot, nie zapominajmy o nich także).