Słońce w mroku recenzja

Dawno temu, kiedy byłam jeszcze nastolatką, a „Zmierzch” wkroczył na salony, szalałam na punkcie romantycznej miłości pomiędzy zwyczajną dziewczyną i przystojnym wampirem. Wprawdzie po pewnym czasie próbowałam przeczytać całą sagę po raz drugi i ta próba skutecznie wyleczyła mnie z mojego szaleństwa. Kiedy jednak okazało się, że Stephanie Meyer postanowiła ponownie wydać historię z pierwszej części, tym razem z perspektywy Edwarda, wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć. Miałam nadzieję, że ponad stuletni wampir będzie miał więcej rozumu w głowie niż zakochana nastolatka i będzie można poznać całą historię z bardziej rozsądnej i opanowanej strony.

Już od pierwszych stron powieści widać niestety, że z tej mąki chleba nie będzie. Depresyjna postawa Edwarda, który widzi w sobie tylko potwora i cały czas użala się nad sobą, zniechęca do czytania. Jego obsesja na punkcie Belli wręcz przeraża. Wampir zachowuje się jak psychopatyczny stalker. Czytając tę historię z perspektywy nastolatki, widzieliśmy zakochanego po uszy chłopaka. Było to romantyczne i uroczę, sprawiało, że każda dziewczyna marzyła, aby ją również spotkała taka miłość. Kiedy jednak widzimy to wszystko oczami Edwarda, zwyczajnie zaczyna mnie to przerażać. Chłopak, który nawet na chwile nie chce jej zostawić, który obserwuje ją zza okna, zakrada się w nocy do jej pokoju, aby popatrzeć jak śpi. Może już jestem za stara, może rzeczywistość mnie dopadła, ale nie widzę w tym ani grama romantyzmu. Całą historię ratowały tylko fragmenty, w których główną rolę odgrywała rodzina Cullenów. Retrospekcje z ich życia były jedynymi interesującymi fragmentami całej powieści.

Stephanie Meyer napisała „Słońce w mroku” prostym, zwyczajnym językiem, którego zadaniem jest oddanie rzeczywistości, bez bawienia się w wyszukane metafory. Narratorem jest ponad stuletni wampir w ciele siedemnastolatka, który zachowuje się i mówi jak nastolatek. W narracji nie czuć dziesiątek przeżytych latach. Wprawdzie mieszkając wśród ludzi, miał możliwość, aby się asymilować i przejmować ich język, nawyki itp., jednak przydałyby się jakieś wstawki, drobne elementy, które wskazywałyby na jego wiek. Tymczasem był to zwykły, choć idealny nastolatek, wszystkowiedzący, wszystkoumiejący i niezwykle przystojny. Trochę to nudne.

Miałam wielkie nadzieje, jeśli chodzi o tę powieść. Mimo że z fascynacji „Zmierzchem” dawno się wyleczyłam, liczyłam, że Edward przestawi tę historię interesująco, przede wszystkim doroślej. Tymczasem były to żale nastolatka w depresji, który dodatkowo był psychopatycznym stalkerem. W tych momentach, w których Edward na chwilę zapominał poużalać się nad sobą, nawet dało się to czytać, we wszystkich innych strasznie się męczyłam.