Słońce w mroku recenzja



Z wiekiem mój sentymentalizm wzrasta równie szybko jak moje siwe włosy na głowie. Wiele lat temu, w zamierzchłej przeszłości mojej młodości, ogromnie przeżywałam historię Belli i Edwarda. “Zmierzch” Stephenie Meyer był książką, po którą sięgałam bardzo często, gdy zdecydowałam się na swoją własną biblioteczkę rozpoczęłam zakupy od książek Pani Meyer. Z chwilą, gdy dowiedziałam się, że po tylu latach od zakończenia historii miłosnej Belli, autorka planuje wydać “Zmierzch” oczami ukochanego Belli, to pomyślałam sobie: “Muszę ją mieć i muszę ją przeczytać!” Jak zaplanowałam tak zrobiłam, lecz tylko połowicznie. Książka bardzo szybko zagościła na mojej półce, lecz czekała prawie 1,5 roku na swoją chwilę. Zrobiłam wielki błąd i poczytałam opinie o tej książce i wiele z nim było negatywnych. Praktycznie nigdy nie zapoznaje się z opiniami o książkach, które chce czytać, by nie zaburzać swojej własnej opinii, lecz tu popełniłam ten błąd. Czy mi się spodobała, czy jednak wręcz przeciwnie, podzielam tak liczne opinie innych czytelników?

Młoda Bella Swan przybywa do mglistego i deszczowego Forks, spotyka na swojej drodze tajemniczego i wręcz niemożliwie przystojnego Edwarda Cullena. Historia nam znana pewnie aż nadto dobrze, lecz opowiedziana po latach, tym razem oczami tego drugiego. Weszliśmy w głowę wampira Edwarda, przez co udaje nam się zrozumieć jego dar, jego wiarę w to, że jest zły, oraz jego obsesję na punkcie śmiertelnej Belli Swan. Myślę, że większość z was zna tę historię i nie mam co się rozpisywać, jednak jest jeden punkt w tej książce, który zasługuje na pochylenie się nad nim, mianowicie mamy szerszą perspektywę na dar Alice i jest to jeden z plusów tej książki, czy jedyny? Zapraszam na recenzję, by się dowiedzieć jakie mam zdanie na temat “Słońca w mroku”.

Dar Alice Cullen jest czymś co jest skąpo opisane w całej serii Zmierzch. Wiemy, że widzi obrazy z przyszłości swoich bliskich, lecz dzięki temu, że Edward potrafi czytać w jej myślach, on widzi to samo co ona. Autorka próbuje nam przedstawić sposób w jaki działa ten dar. Przyszłość Belli wygląda jak splątane nitki, każdy ruch Edwarda wobec tej śmiertelnej dziewczyny potrafi rozplątać jedną nitkę ukazując mgliście bądź całkiem przejrzyście przyszłość Belli. Uważam, że gdyby autorka wydała tę książkę tak jak miała w planach tuż po zakończeniu serii, odbiór czytelników byłby dużo lepszy. Sporo autorów wydaje książki oczami innego bohatera i nie zbierają takich batów, jakie zebrała Stephenie Meyer. W chwili, gdy miałam książkę w swoich rękach, sprawdziłam zakończenie, mimo tego, że je znam, chciałam wiedzieć czy w tej cegiełce autorka nie pokusiła się o zwięzłe opowiedzenie historii Edwarda w jednej książce. Bardzo rozczarowałam się, gdy odkryłam, że w ponad 500 stronach mamy wydarzenia tylko z pierwszego tomu.

Podsumowując, wiedziona sentymentem do tych książek będę ją polecać, lecz nie był to wybitny twór. Osobom, które nigdy nie polubiły twórczości autorki, nie polecam, nie jest to książka, która coś wniesie w wasze życie.