V2. Wizjonerzy czy zbrodniarze? recenzja

Opowiada Harris w swoim najnowszym thrillerze historycznym o rakietach V2, tajnej broni Hitlera, która miała mu wygrać wojnę. Była to na owe czasy bardzo nowoczesna broń, znaczące osiągnięcie niemieckiej myśli technicznej: rakieta z dużym ładunkiem wybuchowym, która leciała do celu z ponaddźwiękową prędkością i była nie do zestrzelenia. Z drugiej strony V2 miała rozrzut 8 kilometrów, nie mogła zatem być użyta przeciw celom wojskowym, więc rakiety wysyłane były na Londyn; niszczyły tam setki tysięcy budynków i zabijały tysiące cywili. Zatem celem ataków było podkopanie morale Anglików, ale ta akcja, prowadzona pod koniec wojny, nie mogła przechylić szali zwycięstwa na stronę Niemców; myślę, że jedynie użycie broni atomowej przez nazistów mogłoby odwrócić bieg wydarzeń.

Bohaterami książki, której akcja toczy się w listopadzie 1944 r., są z jednej strony doktor Graf, konstruktor V2 nadzorujący wyrzutnie umieszczone w Holandii, z drugiej porucznik Kay Caton-Walsh usiłująca odkryć miejsce startu rakiet. Anglicy chcieli bowiem zbombardować wyrzutnie – to była jedyna możliwość powstrzymania ataków na Londyn. A ich metoda polegała między innymi na szybkich wyliczeniach przy pomocy suwaka logarytmicznego, mój Boże, suwak logarytmiczny, kto o nim teraz pamięta... Teraz wszystko obliczają w ułamku sekundy komputery.

Mamy więc w książce grę umysłów i koncepcji polegającą na tym kto kogo przechytrzy, oczywiście pojawiają się i szpiedzy. Prawdę mówiąc, wątek szpiegowski, w którym panna Kay wykazuje się wielką naiwnością, jest w książce najsłabszy, wygląda na sztuczny i doczepiony na siłę. No cóż, często prawda historyczna jest ciekawsza od fikcji.

Dla mnie zdecydowanie najciekawszym, ale niestety marginalnym bohaterem książki jest Werner von Braun, postać autentyczna, wybitny naukowiec niemiecki, który był twórcą rakiet V1 i V2 (i wysokim oficerem SS), pod koniec wojny sprytnie oddał się w ręce Amerykanów – przyjęli go z otwartymi rękami; został potem ojcem amerykańskiego programu kosmicznego uwieńczonego wyprawą człowieka na księżyc.

Książka napisana jest w dobrym harrisowym stylu, wartko, obrazowo i ciekawie, bardzo fajnie mi się słuchało audiobooka w dobrym wykonaniu Andrzeja Hausnera.