Rekin z parku Yoyogi recenzja

Pamiętam, że gdy czytałam książkę "Chrobot" Tomka Michniewicza, w której jedną z historii jest opowieść młodej Japonki pomyślałam, że to przedziwne miejsce gdzie normy i konwenanse są ważniejsze niż uczucia i osobiste pragnienia. Poza tym to kraj pełen sprzeczności: nowoczesność i technologia, która opanowuje wszystkie dziedziny życia z jednej strony, a z drugiej wielowiekowe tradycje i rytuały które wymagają skupienia i kontemplacji.
Jestem niemal pewna iż z trudem odnalazłabym się w tym skomplikowanym świecie, gdzie spontaniczność i wszelkie przejawy nieskrępowanej wolności są na cenzurowanym.

Z dużymi obawami sięgnęła więc po książkę Joanny Bator "Rekin z parku Yoyogi". Choć jej pióro bardzo cenię, a "Gorzko, gorzko" jest na mojej osobistej liście "top 10" na wysokim miejscu byłam przekonana, iż lektura ta nie przypadnie mi do gustu.
Z licznym wywiadów z autorką, które czytałam, wiedziałam, że fascynuje się ona Japonią i kraj ten jest dla niej niczym mityczny Edenem, do którego często wraca. Postanowiłam więc zaryzykować ufając, że dobry pisarz może zaczarować czytelnika tematem, który nie leży specjalnie w kręgu zainteresowań.
Książka ta to zbiór felietonów, w których Joanna Bator opisuje ówczesną Japonię (pierwsze wydanie tej pozycji ukazało się 10 lat temu) zarówno jeśli chodzi o kwestie społeczne, kulturowe czy mentalne. Jest wnikliwym, otwartym na inność obserwatorem, który z zachwytem chłonie otaczającą ją rzeczywistość. Nie ocenia, nie porównuje, ale jak zwykle pięknie ubiera w słowa swoje przemyślenia. To dzięki tej książce dowiedziałam się czym jest subkultura otaku, co kryje się pod nazwą hikikomori i jakie tajemnice kryje Las Samobójców.

Teksty te, krótkie i esencjonalne, przybliżają takiemu laikowi jak ja Kraj Kwitnącej Wiśni (choć według autorki to kwitnące śliwy powinny być symbolem tego kraju). Czytałam je z zainteresowaniem ale i rosnącą pewnością, iż prawdopodobnie nigdy nie zakocham się w Japonii. Mimo obaw, spędziłam z tą lekturą dwa urocze wieczory.