Recenzja książki Siostry

Trudna powieść o relacjach. Matka - córki, i siostra - siostra. Relacje pogmatwane, niszczące wręcz, odrzucające własną osobowość, raniące wszystkich w koło. Relacje których moc i siła przekraczają rozsądne granice.
September i July, dziewczynki wychowywane przez jednego rodzica, mamę. Kobietę, która leczy się psychicznie, którą życie przerosło i która się w tym życiu bardzo pogubiła. Najgorsze, że ma dzieci które powinna wychowywać, z którymi powinna rozmawiać, przytulić, czytać bajki przed zaśnięciem... powinna, ale nie ma sił. One nawet nie chodzą do szkoły, a czas spędzają w domu. Najczęściej tylko we własnym towarzystwie, bo matka jest tą - obok. Codzienność sprawia jej ból. Dziewczynki, tak różne, tak dziwne na swój sposób... Dziesięć miesięcy różnicy - to jakby bliźniaczki z dwóch porodów...
Dominuje September, dominuje nad nad wszystkimi. Jest tak silna i tak bezwzględna, że odnosisz wrażenie, że to pułapka bez wyjścia. Młodsza July zrobi wszystko to, co tamta chce - każdy kaprys, każde życzenie czy karę.. Sięgnie po nóż. Zanurzy głowę w wannie pełnej wody. Wypije 5 szklanek wody. September śmieje się z własnych pomysłów i nie zważa na ich konsekwencje.

Wydaje ci się podczas czytania, że niebawem poznasz, że zauważysz przyczynę tej anomalii, że wszystko zacznie układać się jak puzzle. A tu? Czytasz i nadal tkwisz martwo nad obrazkiem, któremu jeszcze sporo brakuje do ukończenia. I dopiero ostatnia strona sprawia, że masz całość. Że wszystko jest spójne i tworzy niebywały wręcz kolarz bólu, smutku, samotności i depresji. A ostatnie zdanie? A koniec? Zapiera dech w piersiach.
Fabuła jak ciężki kamień przylega do serca i duszy i nie możesz o niej zapomnieć. Wnika w ciebie. I choć to bardzo trudna powieść, pisana specyficznym językiem, czasem chaotycznym i rozedrganym, to w momencie oswojenia zaczynasz odczuwać ją osobiście. Jednoczysz się z nią. Nie możesz stać się obojętna na tragedię, o jakiej czytasz i jaką obserwujesz z perspektywy czytelnika.
Takie książki to perełki do znajdowania. To powieść, która nie daje się odłożyć, a która miesza w mózgu i w duszy.