Rodziny himalaistów recenzja

Tak w roku 1983 pisał w swoim dzienniku Andrzej Bieluń, który zaginął miesiąc póżniej w czasie zdobywania lub po zdobyciu Api.

"Rodziny himalaistów" Katarzyny Skrzydłowskiej-Kalukin i Joanny Sokolińskiej to próba zmierzenia się z pytaniem, co z tymi, którzy zostali, którzy się nie wspinali, którzy żyją. Którzy nie stali się bohaterami artykułów. Nie tyle o tym, jak potoczyły się ich losy, choć i o tym autorki nas informują, co o tym, jak przetrwali stratę i jak pamiętają tych, którzy zostali w górach.

Podziwiam sam pomysł napisania takiej książki

Nie dlatego, że z jakąś przesadną radością przyglądałam się tej gamie emocji, postaw i zachowań, którą autorki "Rodzin himalaistów" opisały, ale dlatego, że napisanie takiej książki dowodzi dużej wiary we własny warsztat dziennikarsko-pisarski, w umiejętność empatycznego podejścia do bohaterów przy jednoczesnym zachowaniu do nich dystansu. Bo moim zdaniem nie dość, że trzeba doskonale znać materiał i być otwartym na innych, to jeszcze jednocześnie trzeba umieć się "rozwieść" z własnymi emocjami, by oddać emocje bohaterów, by to im pozwolić wybrzmieć, nie sobie.

Pomyślałam sobie, że pisząc "Rodziny himalaistów" Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin i Joanna Sokolińska wzięły na plecy duże brzemię. Byłam ciekawa, jak je udźwigną. Udało się?

I tak, i nie.

No właśnie, bo jak ocenić taką książkę? To przecież jakby się - z własnej perspektywy, z perspektywy kanapy - oceniało przeżycia innych, czyli jakby robiło się coś, do czego nikt postronny nie ma prawa. Nie ukrywam, że czytając miałam wrażenie, że jestem podglądaczem, z zacięciem obserwującym innych, kiedy ci zmagają się z tragedią i traumami. Dlatego nie będę cytować, pisać o bohaterach, o sytuacjach, o różnych reakcjach na ból i żałobę.

Powiem tylko, że to nierówna książka

Dla mnie jakby pęka na dwie części: w pierwszej emocje są prawie opresyjne i naprawdę czytanie jest trudne. Jako czytelnik staję oko w oko ze stratą, której nie umiem sobie nawet wyobrazić, czuję kotłujące się emocje bohaterów. Obserwuje różne taktyki radzenia sobie z nimi, jakbym siedziała tuż przy torze wyścigowym. Druga część jest o wiele bardziej... zobiektywizowana, ale tę z kolei czytałam jak jeden z wielu artykułów, które traktowały o himalaistach, zimowych wejściach na ośmiotysięczniki i tragediach, które się z tym wiązały.

Między oboma częściami nie było napięcia, wydawało mi się raczej, jakby w środku pisania czy pracy nad książką autorki zmieniły koncepcję.

Warto sięgnąć po "Rodziny himalaistów" Katarzyny Skrzydłowskiej-Kalukin i Joanny Sokolińskiej?

Jeśli himalaizm to Twoja tematyka - tak. Jeśli lubisz śledzić emocje prawdziwych, realnych ludzi - tak.

Książkę dostałam z Klubu Konesera portalu nakanapie.pl