Zapisane w pamięci recenzja

"Zapisane w pamięci". Tytuł, opis, okładka, opinie. To wszystko wyglądało i brzmiało dobrze! Naprawdę chciałam przeczytać tę książkę i czekałam aż do mnie dotrze. Wzięłam ją w końcu w ręce. 750 stron to nie byle co! Chciałam napisać, że taka mała cegiełka, ale w sumie... chyba jednak większa i cięższa od cegły ;)
Zaczęło się obiecująco! Początek czytało się całkiem dobrze. Natomiast dalej? Kurcze, to by mogła być naprawdę dobra książka! Gdyby tak skrócono ją o...jakąś połowę. No, gdyby zostało tak około tych 400 stron. Tymczasem, spora jej część była taka rozwleczona, rozmemłana, nic nie wnosząca, wręcz męcząca i nudząca. Momentami strasznie mi się dłużyła, trochę miałam ochotę rzucić ją w kąt. Sprawdzałam ile stron zostało do końca, licząc na to, że ta ilość jakoś cudownie się zmniejszy. Przeraziłam się, kiedy będąc koło połowy, przeczytałam opinię, której część brzmiała "od połowy się dłużyła".  Jak to OD połowy? To znaczy, że będzie jeszcze gorzej?! 
Nie do końca tak to jednak wyglądało. Było dobrze, potem była nuda nuda nuda, znów coś zaczęło się dziać i czytało się wręcz z przyjemnością, po czym nuda nuda nuda, weźcie się, błagam kartki, przewracajcie jakoś szybciej! I znów wykres ciekawości wznosił się ku górze. Końcówka była dobra. Mocna. Przywalająca w twarz i sprawiająca, że pojawiały się ciarki na ciele. I ochota mordu. 
Naprawdę, kurcze, strasznie nierówna jest ta książka. Poza tym, sporo w niej literówek albo np. brak zaimka "się". Zbyt często się to zdarzało.
Kolejnym minusem jest to, że Alex jest bokserem, niepokonanym bokserem, tymczasem, boksu w książce było tyle co nic. Spodziewałam się książki ze sporą ilością sportu w tle, a było go tyle co kot napłakał. I nie wiem, jak taki niby super twardziel, maczo, ma w oczach albo i na policzkach łzy średnio co 150 stron, to, no taak, fajnie jak mężczyzna okazuje uczucia, ale jakoś dziwnie mi się to czytało, za którymś kolejnym razem już przewracałam oczami. 
Eva mnie trochę za często irytowała. Czasami miałam wrażenie, że skupia się za bardzo na sobie, jakby tylko ona miała trudną przeszłość, ciężkie życie i problemy.
Plusem są na pewno właśnie opowieści o przeszłości. Mocne. Zwalające z nóg. A także to co dzieje się pod koniec książki.
Ogromnie podobały mi się również fragmenty przeróżnych piosenek na początku każdego rozdziału! Tym większy plus za Kodaline i ich High Hopes ;)
Ach! Plusem są jeszcze postaci drugoplanowe! Sam i Jess! Zdecydowanie byli barwniejsi i ciekawsi od naszej głównej dwójki.