Władysław Gomułka recenzja

Z dużą ciekawością sięgnąłem po tę biografię towarzysza 'Wiesława', chyba chronologicznie pierwszą. Niestety rozczarowałem się i zaraz objaśnię dlaczego.

Przede wszystkim książka napisana została po angielsku i przetłumaczona na polski, i to widać, bo tłumaczenie wygląda dosyć topornie (ale może i oryginał jest toporny, nie wiem), styl jest suchy i czyta się to ciężko. Wydaje się, że autorka nie przeglądała polskiego wydania, a szkoda.

Poza tym rzecz jest przeznaczona dla zachodniego czytelnika nieznającego historii Polski i to też widać. Na przykład przy okazji omawiania młodości Gomułki daje nam autorka wykład historii naszej ojczyzny, szczegółowo opisując genezę PPS i kulisy tworzenia KPP. Sporo pisze też o odzyskaniu niepodległości, a potem o historii II RP, o samym Gomułce tam mało, na kilku stronach informacja by się zamknęła. Takich rzeczy jest więcej, bardzo one utrudniają lekturę.

Lata wojenne Gomułki omawia autorka dosyć pobieżnie, ale podkreśla ważny fakt, oto 'Wiesław' dochrapał się najwyższych stanowisk w PPR, będąc działaczem trzeciorzędnym: pierwszorzędni zostali zabici przez Stalina przed wojną, drugorzędni przez Hitlera w czasie wojny (albo się sami pozabijali: Nowotko czy Mołojec).

Powojenna kariera Gomułki omówiona została solidnie, ale dosyć nudno, za dużo tam o ideologicznych sporach komunistów. Poza tym znowu autorka sporo pisze o sprawach niemających bezpośredniego związku z życiorysem jej bohatera. Na przykład, szczegółowo omawia, co Breżniew powiedział Gomułce w czasie spotkania w 1967 r. (żalił się na Wietnamczyków) informacje te nie mają najmniejszego znaczenia dla tematu przewodniego książki.

Poza tym brakuje w książce paru ważnych źródeł (Gontarczyk, Szumiło itd.), zaś wydania polskiego autorka nie uzupełniła o nowe ważne książki, które ukazały się po 2015 roku (na przykład Spałek 'Komuniści przeciw komunistom'). Jest też parę błędów faktograficznych.

Dla porównania sięgnąłem po biografię Gomułki w książce Eislera 'Siedmiu wspaniałych'. No cóż, prawie wszystko, co jest u Prażmowskiej, można znaleźć i u Eislera, a sporo z Eislera nie znajdziemy u Prażmowskiej, poza tym styl Eislera dużo lepszy. Niezła jest też reportażowa książka Piotra Lipińskiego. Zatem polecam Eislera lub Lipińskiego, nie polecam Prażmowskiej.