Recenzja książki Tajemnica domu w Bielinach

Dzięki uprzejmości Pani Marty Kucharz i Grupie Wydawniczej Foksal miałam przyjemność przeczytać książkę Pani Katarzyny Bereniki Miszczuk "Tajemnica domu w Bielinach", która jest pierwsza częścią cyklu "Klub Kwiatu Paproci".
Przeczytałam kilka książek autorki i bardzo mi się podobały, więc chciałam zapoznać się z jej twórczością dla dzieci, bo przede wszystkim dla nich jest przeznaczona. Jednak czytanie jej sprawiło mi wielką frajdę, poczułam się jak nastolatka na wakacjach w zapuszczonym domu na pustkowiu...

Muszę przyznać, że gdy otrzymałam tę książkę, to od razu moje wnuki mi ją można powiedzieć podprowadziły, wiedząc zresztą, że z myślą o nich ta książka do mnie trafiła. Oni również są pasjonatami czytelnictwa i chociaż niektórym ich rówieśnikom wydaje się to dziwactwem, nie zwracają na to zbytniej uwagi i każdą wolną chwilę poświęcają czytaniu.

Fabuła książki zaczyna się w Warszawie, w rodzinie Lipowskich zaszła bardzo poważna zmiana, rozwód rodziców. Jest to przeżycie chyba najbardziej bolesne właśnie dla dzieci, które nie wiedząc dlaczego rodzice się rozstają, często obwiniają o to siebie. Dla czwórki rodzeństwa jest to bardzo trudne przeżycie, tym bardziej że muszą się wyprowadzić z miasta na zapadłą wieś pod Kielcami aby zaopiekować się starą ciotką Mirką. Wyjeżdżają tam ze swoja mamą a tata zostaje w Warszawie planując założenie nowej rodziny. Maja zamieszkać w Bielinach razem z ciotką, która jest dawną szeptuchą a obecnie na emeryturze i zaczęła tracić pamięć.

Zaczyna się bardzo ciekawie i bardzo ciekawie jest do samego końca, gdyż wątek szeptuchy, duchów, demonów oraz starych słowiańskich wierzeń, legend i zabobonów przez cały czas przewija się przez kartki książki. Dzieci z wielkiego miasta poznają wiejskie zakamarki oraz powoli przekonują się, że nie jest tu tak nudno jakby się wydawało. Mimo tego, że trójka rodzeństwa, czyli Bogusia Leszek i Tosia straciła kontakt ze swoimi przyjaciółmi z Warszawy to jednak nie będą mieli czasu odczuć za nimi tęsknoty, gdyż tak dużo wokoło się będzie działo. Najmłodsza latorośl Lipowskich to roczna dziewczynka, która najmniej z całego towarzystwa odczuwa skutki rozwodu rodziców i przeprowadzkę na wieś. Starsze dzieci tęsknią za ojcem, gdyż bardzo były z nim zżyte, jednak najstarsza Bogusia nie chce z nim już rozmawiać i nawet odbierać od niego nawet telefonów, co bardzo niepokoi jej mamę.

Dom, w którym mieszka ich ciotka Mirka miał być wyremontowany i w dobrym stanie, jednak na miejscu okazuje się, że to zaniedbana, zapuszczona ruina a okolica strasznie zarośnięta zielskiem i trawą. Mama rodzeństwa wynajęła fachowca do remontu, który jednak bardzo długo się ciągnie a efektów jego pracy jakoś zupełnie nie widać. Podobnie jest ze sprzątaniem domu i koszeniem trawy, im lepiej jest zrobione to na drugi dzień gorzej wygląda.

Książka jest bardzo ciepła, wciągająca w klimat starych wierzeń, które skrywają wiele nieodkrytych tajemnic. Bardzo pobudza wyobraźnię nie tylko dziecka. Dodatkowym atutem tej książki są bardzo ładne i intrygujące ilustracje Marcina Minora, można im się przyglądać wielokrotnie i za każdym razem dostrzec coś innego. Przy czytaniu tej książki może bawić się cała rodzina. Moje wnuki były tak zachwycone tą opowieścią, że teraz szukają informacji o wróżach, szeptuchach i innych słowiańskich wierzeniach i nie mogą się doczekać następnej części tej książki. A ja raz jeszcze wrócę do czytania w weekend aby młodszym wnuczkom przedstawić tę bardzo interesującą historię. Już jesteśmy umówieni na czytanie.

Polecam wszystkim, i dużym i małym.