Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu recenzja

Ten zbiór reportażowych opowieści o miłości w Omanie pochłonął mnie całkowicie.

Jedne słodko-gorzkie, niektóre cierpkie, inne pełne tęsknoty, czasami wyrachowane i doskonale wykalkulowane, czasami, jak historia Sabrijji – pełne bólu i przemocy, a niekiedy, jak opowieść Bożeny z Włocławka – utkane z miłości.

Autorka opisuje historie głównie kobiet, ale przedstawiła również męski punkt widzenia na miłość, związki i małżeństwo w Omanie. Na tle kultury i obyczajowości arabskiej, autentycznie i szczerze, z szacunkiem i zrozumieniem, skreśliła sylwetki omańskich kobiet w kontekście ich życiowych doświadczeń w relacjach damsko-męskich. Każda zaprezentowana historia jest inna i niemal każda powstała w oparciu o spotkania i rozmowy z wybranymi bohaterkami i bohaterami, którzy pochodzą z omańskiej klasy średniej i wyższej.

Historie zostały opowiedziane w sposób przemyślany, prostolinijnym, lekkim stylem, z zachowaniem empatii i przenikliwości. Taki reportaż–nie-reportaż, któremu blisko było do opowieści z Tysiąca i jednej nocy. Nie spotkałam tu suchego, dziennikarskiego tonu, nie było nawet reporterskiej poprawności, a jedynie kobieca wnikliwość i wrażliwość.

Jak przyznaje sama autorka, jej książka nie stanowi kompendium wiedzy na temat prawa i obyczajowości omańskiej, nie jest pełnym pod względem socjologicznym obrazem sytuacji kobiet w Omanie, po prostu opisuje pewne zjawiska kulturowe, które, stojące w odmienności do tych europejskich, mogą być interesujące z punktu widzenia osoby niemającej styczności z kulturą arabską. Dają pewien pogląd na prawo obowiązujące w Omanie, codzienne praktyki, zwyczaje i rytuały.

Mnie najbardziej chwyciły za serce trzy opowieści: historia Marjam i Mauzy – mężatek, ale zakochanych w sobie do szaleństwa; historia Bożeny Yasser – Polki, która połączona szczerą miłością z Omańczykiem, postawiła na głowie świat, jaki znała oraz tragiczna historia Sabrijji.

Ten zbiór felietonów to książka na jeden wieczór, ale za to książka, której treść ujmuje szczerością, bezpretensjonalnością, czasem wzrusza, czasem trochę oburza, a czasem daje do myślenia.

Agata Romaniuk zachwyciła mnie kolejny raz.