Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu

Obiecałam sobie, że już nie będę więcej sięgać po książki opisujące życie kobiet w krajach muzułmańskich. Ale jak książka trafiła do mojego domu to nie umiałam jej oddać do biblioteki bez przeczytania. Ale tak naprawdę szkoda było mojego czasu, nic nowego ani odkrywczego tam nie znalazłam. Cieszę się niezmiennie, że urodziłam się w cywilizowanym kraju i nikt i nic nie zmusiłoby mnie do wyjazdu do któregoś z muzułmańskich państw. Jak ktoś , a szczególnie kobieta na coś takiego się decyduje to sama kuje swój los. Gorzej mają osoby tam urodzone ale im pomóc nie mogę.

Temat: kobieta w Omanie.
Kraj nie za wielki, ale dla mnie nowy. Żadnych reportaży, artykułów, ani książek z Omanem w tle sobie nie przypominam. O kobietach na bliskim wschodzie czytałam dużo, o Iranie, Afganistanie, Emiratach i innych krajach. Liczyłam na coś nowego. Okazało się jednak, że o kobietach islamu przeczytałam albo za dużo, albo autorka nic odkrywczego do powiedzenia nie ma.

Dla mnie nuda, kolejny raz czytać o złotych klatkach, sprzedaży dziewczynek, hymenoplastyce, małżeńskich gwałtach itp. To nie jest tak, że ja nie współczuję tym kobietom, tylko oceniam sposób skonstruowania książki i jej walory. Nuda panie, nuda. Chaos i powierzchowność. O każdym opisywanym przez autorkę przypadku słyszałam lub czytałam o wiele bardziej poruszającą historię. Nie szukam tu sensacyjek i nie licytuję się, tylko często czułam się, jakbym czytała „Życie na gorąco", czy „Twoje imperium”, bez szerszego kontekstu, uzasadnienia.

Może gdybym o kobietach islamu nie wiedziała nic, nie czytała Aleksandry Chrobak, Khaleda Hosseiniego, Laili Shukry, „Drzewa Migdałowego", „Tajemnicy Leili", wstrząsającej „Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę" oraz dziesiątek innych powieści i reportaży, to pewnie „Z miłości? To współczuję” zrobiłoby na mnie wrażenie.
Nie było może aż tak źle, ale książkę przeczytałam ze dwa miesiące temu i pamiętam tylko ówczesne odczucia i irytację, jakie towarzyszyły mi przy lekturze. Prawie żadnych szczegółów. To po co było czytać?
...

Polska Szkoła Reportażu powinna chyba nosić miano Matrycy. W zasadzie po kilkunastu zdaniach i stronach można wyczuć, czy autor lub autorka jest jej absolwentem. Tak było w przypadku Z miłości? To współczuję. Ponieważ była to lektura czytnikowa, to w zasadzie nie wiedziałem kto jest autorem. Zacząłem czytać sięgając do zaległości, choć w zasadzie nie wiem, skąd ta książka wzięła się na moim Kindle’u. Autorką okazała się Agata Romaniuk, będąca inicjatorką projektu Światła małego miasta.

Historie kobiet z Omanu, początkowo nawet interesujące, rozpoczynające się opowieścią o Polce, która wyjechały do tego kraju i tam wyszła za mąż, coraz bardziej zaczynają nużyć. Językowo matryca. Jeśli chodzi o wciąganie w opowieść, niezbyt dobrze.
Początkowy opis życia w Omanie, pod przywództwem sułtana, który zrobił bardzo wiele dla kobiet jest wyjątkowo ciekawy. Świetnie widać to z perspektywy Bożeny. Polki, która poślubiła Omańczyka. W zasadzie wszystko jej się podoba. I szacunek dla kobiet i pewne gwarancje dotyczące podziału majątku, opieki nad kobietą, w przypadku śmierci męża. Można powiedzieć, i chyba nawet pada to w rozmowie – rajskie życie.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/z-milosci-to-wspolczuje-opowiesci-z-omanu/

Czy wiesz, że kobiety w Omanie podpisują przed ślubem kontrakt, w którym zawarte są informacje o tym, ile pieniędzy miesięcznie będą dostawać od swojego męża? Albo o tym, ile dostaną za urodzenie pierwszego, drugiego i każdego kolejnego dziecka? Jeśli jakaś kobieta ma ambicje i chce się kształcić, może nalegać na wpis w kontrakcie, według którego mąż będzie musiał się zgodzić na opłacenie jej studiów i nie będzie mógł zabronić jej edukacji. To wszystko brzmi całkiem nieźle, prawda? Przynajmniej żadna z kobiet nie zostanie bez pieniędzy i edukacji.

Ale jest także druga strona medalu - w Omanie nie ma takiego pojęcia jak gwałt małżeński - w końcu ciało kobiety należy do jej męża. Przemoc domowa jest tam na porządku dziennym, jednak prawie żadna z kobiet nie mówi o tym głośno, bo jedyne co ją czeka, to śmiech i hańba sprowadzona na jej rodzinę.

Seks małżeński również jest zakazany i kobieta, która została zgwałcona lub jest wdową, musi łapać się różnych sposobów na ukrycie tego, że nie jest dziewicą w obawie przed tym, że przyszły mąż lub przyszła teściowa zechcą wysłać kobietę do ginekologa, by dowiedzieć się, czy jej błona dziewicza jest nienaruszona. Wtedy przyszłe panny młode udają się za granicę na zabieg zszycia pozostałości po błonie. Bo inaczej do końca życia będą same.

Reportaż Agaty Romaniuk to historie kobiet i mężczyzn żyjących w Omanie i zmagających się z przeróżnymi problemami. Ślub z miłości jawi się im jako coś dziwnego, egzotyc...

To druga książka z tej serii reporterskiej jaką przeczytałam. Pierwsza była „A co wyście myślały?” I obie bardzo przypadły mi do gustu. Poza tym uwielbiam czytać książki z tematyki arabskiej. O ich obyczajach, funkcjonowaniu, zaściankowym (oficjalnym) myśleniu i tym co dzieje się za kotarą. Tajemnicach, których Allah nie widzi i sposób bycia kobiet. Oman w ostatnim czasie stał się bardzo popularnym kierunkiem destynacji urlopowych. Choć wcześniej mało się o nim słyszało teraz zaczyna wieść prym w turystyce. Dlaczego tak się stało? Bogactwo, rozwój kraju zachwyca. Jednak na jak długo? Nowoczesność ściera się z tradycją. Jak bardzo kraj zmienił się na potrzeby turystów? Jak sama autorka mówi nie jest to typowy poradnik turystyczny, ale bardziej wycieczka po obyczajowości i kulturze. To tam kobiety za pośrednictwem mężczyzn negocjują swoje małżeństwa i zabezpieczają się finansowo w przypadku rozwodu. Współczują nam Europejkom, że wychodzimy za mąż z miłości. Świetnie napisana, piórem Polki, która mieszkając w Omanie poznała ten świat od podszewki. Czyta się rewelacyjnie. Książka stanie się na pewno jedną z moich ulubionych. Ciężko nie zgodzić się w wielu momentach z postrzeganiem małżeństwa przez współczesne mieszkanki Omanu. Choć u nas takie zasady są nie do przyjęcia. Zdecydowanie polecam. Poszerzanie horyzontów dzięki tej książce jak dla mnie zaliczone 👌🏻
———————————————————
@natgeopl ...

"Miłość to krucha podstawa związku. Wolałam tego nie przeżywać. Moje małżeństwo zorganizował ojciec... No tak. Z miłości. To współczuję. Jak miłość się skończy, zostaniesz z niczym."

Autorka, Agata Romaniuk, obserwując otaczający ją świat, dzieli się z czytelnikiem, tym co dostrzega. O małżeństwach tych dobrych, z których miłość się rodzi po latach, o wykorzystywaniu młodych dziewczynek, o ich sprzedaży, o wykluczeniu przez rodzinę. O kobietach i mężczyznach też, bo nie każdy z nich to ta gorsza strona.
O zaszywaniu bo jak nie jesteś dziewicą to znaczy, że nie istniejesz jako kobieta pełnowartościowa. I o wielu innych trudnych sytuacjach, w których człowiek musi stawić czoła temu co go spotyka.

Czytając było mi przykro, że tak się na świecie dzieje, że tak jest. Są takie miejsca, są tacy ludzie i nikt tego nie zmieni. Możemy mówić głośno, czytać i dzielić się tym czego doświadczamy.

8/10

Ciekawy i niecodzienny reportaż, który wprowadza Nas, Czytelników w świat kobiet, które pochodzą z Omanu lub pomieszkują w nim, że względu na pracę.

Bohaterki to kobiety, które pochodzą z różnych kast, środowisk, rodzin. Każda z Nich to inna ale zaskakująca historia z życia wzięta.

Mimo, iż Oman jest położony wiele kilometrów od Polski to jednak miłość, zdrady czy rozterki życia codziennego są te same.
Czytają reportaż sama chwytałam się na tym, jak życie kobiet pomimo innej również religii może być tak odmienne a zarazem tak podobne.

Bardzo dobrze i szybko czytało mi się książkę. Reportaż ten to nie tylko suche fakty ale też barwne opowieści.

To, co zostało napisane w posłowiu, powinno być wstępem. Niestety domyślam się, że nie jestem jedyną osobą, która omija posłowia w książkach, a w tej konkretnej jest ono istotne - bez tego można odnieść wrażenie, że islam jest najgorszym co istnieje, a w rzeczywistości jest to zbiór ciekawszych, niekoniecznie typowych historii wybranych przez autorkę. To bardzo zmienia nastawienie.