Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu recenzja

Agata Romaniuk w swojej książce „Z miłości? To współczuję” zabiera nas do Omanu. Nie jest to jednak wycieczka niczym z biura podroży kiedy oglądamy romantyczne zachody słońca nad górzystym krajobrazem z wielbłądem w tle.
Nie, z romantyczności nie zostało tu prawie nic. Chociaż skoro to książka opowiadająca o miłości i związkach to chyba powinno tak być?
Też nie bardzo.
Jest za to o tym jaką umową należy „zabezpieczyć się” przed ślubem, na ile wycenić urodzenie dzieci oraz ile pieniędzy i czy w ogóle należą się kobiecie kiedy mężczyzna zechce z nią wziąć rozwód. Tak, kiedy mężczyzna chce wziąć rozwód, bo kiedy to kobieta chce odejść często kończy się fiaskiem. Rozwód dla Omańczyka jest hańbą i wstydem, natomiast nie jest nim przemoc domowa, gwałty czy śluby z młodymi dziewczynkami.

Z perspektywy europejki historie opisane z zbiorze Agaty Romaniuk są szokujące i często odkładałam książkę ze wzburzeniem .Najbardziej chyba poruszyła mnie opowieść o męzczyznach udających się za granicę do „klinik” leczyć schorowane kolana, oczy czy wątroby. Oczywiście w „klinikach „ tych żadne leczenie nie ma miejsca, miejsce ma natomiast „ożenek’ z kilkunastoletnimi dziewczynkami. Kiedy starszemu panu znudzi się „żona” wystarczy, że 3 razy powie, że chce rozwodu i znów jest wolny. Proste.
"Z miłości? To współczuję" opowiada wiele różnych historii kobiet, które łączy jeden wspólny mianownik- relacje z mężczyznami.Większość z tych opowieści jest niestety przerażająca i uświadamia nam jak nasze europejskie podejście do spraw damsko- męskich różni się od Omańkiego.
Książka ta unaocznia jak naprawdę może wyglądać życie z arabskim księciem, którego tak często spotykamy na kartach powieści romantycznych.

Agata Romaniuk kilka lat mieszkała w Omanie i przez to czuć prawdziwość tych opowieści, są autentyczne.
Cała książkę mimo trudnych tematów w niej poruszanych czyta się dobrze i czytelnik nie czuje, że jest to debiut autorki. Mam nadzieję, że pani Agata napisze jeszcze o Omanie, bo chętnie bym przeczytała więcej.