I wanna fall. Bright Side recenzja

Lea Shelton wyjeżdża na studia do Nowego Orleanu. Towarzyszą jej brat bliźniak i najlepsza przyjaciółka. Dziewczyna ma nadzieję uwolnić się od surowej i nadopiekuńczej matki. Brat wprowadza ją w świat imprez i nielegalnych wyścigów, na których poznaje Raise’a- nazywanego Królem Nowego Orleanu. Chłopak ukazuje Lei swój świat i zakorzenia w niej miłość do samochodów oraz nielegalnych wyścigów, ale co najważniejsze, i do siebie.

Nie oczekiwałam od niej dużo, dostałam jeszcze mniej. Pomieszanie z poplątaniem to dobre podsumowanie tego co tu się działo.

Podejmując się pisania książki o wyścigach, wypadałoby posiadać jakąś wiedzę na temat prowadzenia samochodu. Tak, to ta książka, gdzie redukujemy z jedynki, a potem jeszcze raz redukujemy- ciekawie, nie?

Fabuła ogólnie jest bardzo chaotyczna, w niektórych momentach miałam wrażenie jakbym pominęła jakiś rozdział, pojawiały się takie dziury fabularne.

Ta historia mogłaby spokojnie wziąć udział w jakimś bingo typowej książki z topki empiku: ciężkie dzieciństwo głównego bohatera, dziewczyna z dobrego domu, surowa matka, wyścigi samochodowe, bad boy x szara myszka i wiele wiele innych popularnych wątków.

Niektóre sytuacje były tak nierealne, oderwane od rzeczywistości, że to głowa mała. Lea ma traumę po wypadku samochodowym, ale po nauce z głównym bohaterem nagle nie boi się niczego i wsiada za kółko, bierze udział w wyścigach. No coś tu się kupy nie trzyma. Jednak najlepszą sceną na udowodnienie tej tezy odrealnienia jest fakt ścigania się po ulicach gdzieś w Japonii na ślepo, z opaskami na oczach i z pomocą drugiej osoby, która ich nawigowała. Dzień jak co dzień, prawda?

Śmieszyło mnie też to, że gdy Raise gdzieś zabierał naszą bohaterkę, ona magicznie zasypiała i budziła się na miejscu. Trochę podejrzane, ale też takie schematyczne. Zapytał ją o ulubionego kwiatka i w ciągu 5 minut na przeprosiny zabrał ją na wielkie pole róż. Bo przecież tak działa świat i życie. A swoje zniknięcia na kilka dni i brak oznak życia, zero kontaktu, tłumaczył swoim introwertycznym charakterem. Śmiech na sali…
Oczywiście musiał się pojawić wątek ścigania się o kobietę, jak silne smalce alfa. Nie obyło się bez cringowych tekstów takich jak: “Poczęstował ją klapsem”. Bohaterowie są tacy kartonowi, najgorszy sort. Zero głębszych uczuć, wszystko jest takie mdłe.

Akcja w złych momentach zwalniała, a w złych przyspieszała. Wyjazd do Azji miał być kilkudniowy, a został tak opisany, że poczułam jakby to były maksymalnie 2 dni.

To było tak nudne, jedynie końcówka wszystko ratuje. Gdyby wyciąć tak z 200-300 stron ze środka to wszystko byłoby tak samo i nie czuć byłoby różnicy. Zakończenie wzbudziło we mnie ciekawość, ale nie na tyle żeby sięgnąć po kolejny tom. Ja wiem, że tam na początku było notka od autorki, że dopiero 2 tom robi się “dark”, ale to nie oznacza, że w 1 ma wiać nudą, bo po co pisać taką historię. Czytanie jej naprawdę było pozbawione przyjemności, nie wiem czemu zbiera tak dużo dobrych opinii.