Kosmiczna kraksa nad Wigrami recenzja

Chyba każdy kto jako dziecko wyjeżdżał na biwak, wspomina te czasy z pewnego rodzaju nostalgią - zachody słońca nad jeziorem, przedzieranie się przez krzaki by dostać się do tajemnego miejsca w lesie, a także przyjaźnie zawiązane podczas wakacji, które być może rzadko wychodziły "poza kemping" ale były intensywne i pełne specyficznego zrozumienia pomiędzy młodymi wczasowiczami/odkrywcami nieznanego.

"Kosmiczna kraksa nad Wigrami" to opowieść o właśnie takiej grupce wakacyjnych przyjaciół. Dzieci spotykają się nad Wigrami już od dawna, tak więc są zgraną paczką. Od najmłodszej Tofinki i Teosia po starszego Skirmunta pasjonującego się archeologią. Do grupy dołącza nowy chłopiec, Albert, którego rzecz jasna trzeba najpierw wypróbować. A potem... potem w lesie rozbija się statek kosmiczny. Czy jest to prawdziwy pojazd pozaziemski, czy jakaś podejrzana sprawa, młodzi miłośnicy przygód muszą odkryć sami. Bo jak to tak, zwierzać się ze wszystkiego rodzicom?

Co naprawdę ujmuje w tej książce to nastrój. Nawet jeśli nigdy nie byliście na biwaku, z łatwością poczujecie klimat lasu i sielankowych wakacji. Od pierwszych stron poczułam się, jakbym czytała połączenie "Mumików" (ach, te naleśniki z truskawami) i "Mikołajka". Razem z naszą grupą przyjaciół będziemy kąpać sie w jeziorze, wchodzić na drzewa, a także zasuwać świeżo upieczone placki ziemniaczane z cukrem. I mimo, że zdecydowanie akcja dzieje się we współczesnych, pomilenijnych czasach (aluzje do dość nowych produkcji filmowych), to można poczuć atmosferę wakacji lat osiemdziesiątych lub dziewięćdziesiątych. Takich - że również siegnę po film - z "Sezonu na misia".

Same dzieci sa bardzo sympatyczne, też trochę przywodzące na myśl relacje młodych z dawno minionych czasów. I choć czasem trudno uwierzyć, że trzyletnia Tofinka wyraża się pełnymi zdaniami, a starsze dzieci przekręcają wyrazy, to całość czyta się jak wspomnienia z nieistniejących wakacji, na które każdy chciałby pojechać.

Dodatkowo, autorka ukradkowo wplata w treść odrobinę wiedzy, która na pewno, poprzez zabawę, zostanie w umysłach młodych czytelników. Możemy tak więc dowiedzieć się nieco z historii, geografii, a nawet o ruchach ciał niebieskich. Myślę, że taka dodatkowa porcja wiedzy jest bardzo oryginalnym urozmaiceniem przygód dzieciaków.

Dla młodego czytelnika ta opowieść powinna być bardzo udanym doświadczeniem książkowym - Barcikowska nie infantylizuje dziecięcego świata, ale także pisze w sposób, który dzieciom będzie bardzo łatwo zrozumieć. Dorosły czytelnik także znajdzie coś dla siebie - zwłaszcza taki, który kiedyś także pomykał po jeżynach i skakał ze skarpy do leśnego jeziora.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.