Czas burz recenzja

Jest rok 1914. Świat stoi u progu wielkiej wojny, a Niemcy szykują się do konfliktu zbrojnego.

Osiemnastoletnia Felicja wiedzie spokojne życie w rodzinnym majątku w Prusach Wschodnich. Dumna i uparta dziewczyna nie interesuje się światem polityki, do którego mimowolnie wprowadza ją jej przyjaciel Maksym. Między młodymi rodzi się uczucie, ale chłopak marzy, by poświęcić swoje życie dla socjalistycznych ideałów. Dlatego odrzuca Felicję i opuszcza Prusy, aż w końcu trafia do ogarniętej rewolucją Rosji.
„Czas burz” to pierwszy tom wielopokoleniowej sagi, która opowiada o niezłomnej sile charakteru kobiet z rodziny Dombergów. Każda z nich musi się zmierzyć z przeciwnościami losu, trudną miłością i własnym słabościami.

”Człowiek nie rozwija się żyjąc tylko i wyłącznie w idylii. W każdy z nas tkwi jakaś podświadoma tęsknota za zamętem i zniszczeniem, to jest coś w rodzaju zdrowego instynktu.”

Zawsze mam problem z pisaniem o książkach, które były tak fenomenalne, że nie mogę wyjść z zachwytu. Mam ochotę wtedy pisać tylko wyrywkowo "doskonale", "wspaniale", "czarująco" i nic więcej. Trzeba jednak wziąć się w garść i napisać coś więcej.

To moje pierwsze spotkanie z Charlotte Link, autorką książek głównie kryminalnych, ale jestem pewna, że to nie jest ostatnie spotkanie. Porwał mnie wręcz styl autorki, rozbudowane opisy, konkretne dialogi. Fabuła bardzo logiczna, żadnych nieścisłości, przeskakiwania między wydarzeniami. 

Przyznam się bez bicia, że ja za powieściami obsadzonymi w czasach wojny i ogólnie w konkretnych wydarzeniach historycznych niespecjalnie przepadam, po prostu coś mnie od nich odrzuca. Tym razem po opisie postanowiłam sięgnąć i nie pożałowałam. Autorka stworzyła doskonały świat z jeszcze lepszym klimatem. Poznajemy tu wielu bohaterów i byłam przekonana, że będą mi się mylić, nie zapamiętam imion i w ogóle przeżyję dramat z mętlikiem w głowie w roli głównej. Każdy z bohaterów jest niezwykle charyzmatyczny, ma niepowtarzalną historię. Nie sposób ich nie zapamiętać.

Ostatni raz taki zachwyt nad powieścią (i to również obyczajową!) odczuwałam czytając "Matki i córki" Ałbeny Grabowskiej. Nie jest to dla mnie zaskoczenie. Po obu lekturach mam tylko jedną myśl w głowie, którą mogłabym podsumować „Czas burz”: siła jest kobietą.