Skóra recenzja

Podczas lockdownu powstało całe mnóstwo książek, których fabuła obracała się wokół pandemicznych tematów. Nikt nie ukrywał, że to właśnie sytuacja na świecie była inspiracją do powstania tych historii. W przypadku „Skóry” Liama Browna sytuacja wygląda jednak nieco inaczej – autor wydał ją rok przed wybuchem pandemii. Tym bardziej zaskakujące jest to, jak realistycznie opisał życie ludzi w czasie totalnego lockdownu.

Sama historia okazała się ciekawsza niż przypuszczałam. Autor poruszył w niej wiele interesujących wątków, nie tylko dotyczących życia w trakcie pandemii, ale także takich, których zupełnie się w tej książce nie spodziewałam. Tak jak sądziłam, w „Skórze” jest wyraźnie pokazane, że izolacja nie działa na ludzi dobrze. I że przesada w żadną stronę nie jest dobra – za oknem coraz częściej widać osoby, które zachowują się tak, jakby żadnej pandemii nigdy nie było. W książce mamy bohaterów, którzy od pięciu lat są pozamykani we własnych pokojach i we własnym domu żyją jak w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Dwa przykłady skrajnych zachowań, a pomiędzy nimi zwykły, szary człowiek, zarzucany z każdej strony sprzecznymi informacjami. Brzmi znajomo, prawda? Znów polecam poświęcić moment na pogratulowanie autorowi tego, jak trafnie wszystko przedstawił.

Jeśli chodzi o tematy, których się w tej książce nie spodziewałam – ich także jest kilka. Zaciekawił mnie chociażby wątek związany z przenoszeniem całego życia do Internetu. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale sytuacja opisana w książce zmusiła mnie do myślenia. Uwielbiam nowe technologie i chciałabym doczekać czasów, w których będziemy mieć do dyspozycji naprawdę zaawansowane sprzęty. Mimo to zaczęłam się zastanawiać nad tym, jak to wpłynie na nas jako społeczeństwo, a także na nasze zasady moralne. Ale to już zupełnie osobny temat. Wróćmy do książki!

Chociaż fabuła naprawdę mi się spodobała i doceniam to, jak wiele razy autor sprawił, że miałam ochotę zatrzymać się na moment i pomyśleć, to jednak nie wszystko w tej książce jest idealne. Tym, co nie do końca mi się spodobało, jest otwarte zakończenie. Może nie na tyle otwarte, by zostawić autorowi furtkę do kontynuacji, bo książka zdecydowanie stanowi zamkniętą całość. Ale nie wszystkie wydarzenia zostały wyjaśnione – część czytelnik musi dopowiedzieć sobie sam. Ja niestety nie przepadam za takim zabiegiem, więc chciałabym, żeby autor wyjaśnił jeszcze kilka istotnych kwestii. Wydaje mi się też, że niektóre wątki można było jeszcze trochę rozwinąć. No i osobiście nie pogardziłabym chociaż kilkoma wzmiankami na temat samego wirusa i choroby, którą wywołuje. Nie mam na myśli tony medycznych informacji, ale chociaż krótkie wyjaśnienie.

Mimo tych małych wad, „Skórę” będę wspominała naprawdę dobrze – lepiej, niż z początku myślałam. Akcja nie pędzi w niej jak szalona, ale lubię książki, które skłaniają mnie do myślenia. A ta z pewnością taka właśnie jest.