Bebechy, czyli ciało człowieka pod lupą recenzja

Twoje ciało jest niewyobrażalnie mądre.

Nie planowałem czytać książek dla dzieci, ale na tę wpadłem w akcji czytaj.pl jak, nie przymierzając, pies na cudzą kupę podczas spaceru. I przeczytałem z podobną zapewne przyjemnością, jak ów Burek kupę by spałaszował. Nie porównuję tej książki do kupy - żeby nie było! Autor by się z pewnością zresztą nie obraził - w swej książeczce niejednokrotnie stosuje podobne porównania, snuje podobne paralele. Bo dla niego wszystko jest ciekawe i nie ma tematów tabu. Nawet czasem lubi sobie tym pogrywać. I bardzo dobrze! Choć niewiele się z książki dowiedziałem nowego - inaczej zapewne, niż jej wirtualny czytelnik, dziecię w wieku 10-15 lat - czytało się to zajmująco i bez wybrzydzania. Autor zaplanował czytelnikowi humor, ćwiczenia gimnastyczne, eksperymenty na własnym ciele, a zabawne, urocze rysunki ilustratorki (Kasia Cereza to klasa sama w sobie) dopełniają reszty - nadają jej właściwy klimat.

Składający tekst też musieli się napracować: roi się tu od zabawnych podkreśleń, pogrubień liter, drobnych ilustracji rozbijających kolumny. Pan Mirek ma niewątpliwy talent do prowadzenia zajmującego monologu, a w dodatku, w odróżnieniu od wielu naszych powieściopisów, pisze POPRAWNIE. Za co mu (i jego korektorkom) jestem naprawdę wdzięczny. Dla dzieci i potocznym językiem, a poprawnie. Można? Można!




Ale nie jest też tak, że z tej książeczki dla dzieci zupełnie niczego się nie dowiedziałem (nawet jeśli ta wiedza do niczego mi się raczej nie przyda).

A czego się dowiedziałem?
- że choroba lokomocyjna wywoływana jest przez dysonans poznawczy mózgu, kiedy poruszamy się środkiem komunikacji, a skupiamy się na nieruchomym punkcie (książka, telefon, oparcie fotela przed nami);
- węch to najszybciej działający zmysł;
- rosół i smak umami naprawdę leczy;
- gwiazdki w oczach to fosfeny;
- nasze kiszki mają 9 m długości;
- kim są flutaliści (Joseph Pujol i Mr.Methane) i flatolodzy;
- po co są łaskotki (budowanie dotykowej więzi z innymi).

Narracja przechodzi płynnie i naturalnie od tematu do tematu, na zasadzie wolnych skojarzeń, jakbyśmy byli w głowie nastolatka, który rozpoczyna dzień od pobudki, idzie do szkoły, wraca do domu a na koniec dnia kładzie się do łóżka. Jeden dzień, a pojawiają się wszystkie tematy, które go mogą nurtować, a o które często nie ma kogo zapytać. Autor jest w książce kumplem tego nastolatka - wraca do swych doświadczeń, gdy był w jego wieku.

Na koniec - o mojej ocenie.
Proszę się nią nie kierować przy decyzjach: czytać czy nie czytać. Dotyczy ona bowiem tylko mnie - "czytelnika po przejściach", czyli nie takiego, do którego książka jest skierowana. Jako nastolatek pewnie oceniłbym ją wyżej.