Narośl recenzja

Czy w XXI wieku można mówić o mezaliansach? Ależ naturalnie! Oliwia i Krzysztof.

Ona – wykształcona, mająca jasny cel w życiu, pochodząca z bogatej, wpływowej, ale toksycznej rodziny – jedynaczka.
On – wciąż szukający swojej drogi, zmieniający kierunki studiów, pochodzący z ubogiej kochającej się rodziny, którą pragnie wyciągnąć z biedy – pozornie sympatyczny człowiek.
Młodzi ludzie z różnych światów spotykają się na studenckiej imprezie. Uczucie (?) prowadzi ich przed ołtarz. I żyli długo i szczęśliwie... Nie.

Przyjęcie weselne kończy się katastrofą. Ojciec Oliwii obraża zięcia, a ten upija się urażony. Panna młoda zniesmaczona zachowaniem Krzysztofa spędza noc poślubną z innym mężczyzną, co w przyszłości prowadzi do kolejnych dramatycznych wydarzeń.

Przez dziewięć lat na związku dwojga ludzi buduje się narośl wypełniona goryczą, żalem, zdradą, tajemnicami, intrygą, złością i nienawiścią. Cóż, dziewięć lat później sąsiadka i dozorca znajdują w mieszkaniu Oliwii i Krzysztofa dwa ciała. Co się tam wydarzyło?

Powieść przypomina wielowarstwowe danie serwowane podczas maskarady. Każda warstwa zaskakuje smakiem i konsystencją, a wyraziści bohaterowie poruszają się wśród zawiłych intryg w przybranych maskach. Okazuje się, że postacie drugiego planu mają ogromny wpływ na rozwój wydarzeń. Ich postępowanie nie jest do końca jasne i jednoznaczne. Narrator ukazuje sytuacje z perspektywy kilku osób uwikłanych w misterną intrygę. Fabuła obejmuje wydarzenia sprzed lat i współczesne. Wszystko ma znaczenie.

Autorka stworzyła prawdziwie przerażający obraz życia wielu ludzi, skłaniając czytelnika do refleksji nad obserwowanym światem. Czy życie to iluzja? A, właśnie! Historia policjantki Renaty jest wątkiem pobocznym. Agnieszka Peszek jak prestidigitator odwraca nią uwagę, by za chwilę wyciągnąć kolejną kartę i zaskoczyć śledzących z uwagą akcję.

„Narośl" to nieprzewidywalny, wypełniony mieszanką miłość i nienawiści thriller psychologiczny pełen napięcia, zagadek i emocji. Czyta się go na wdechu. Zakończenie zaskakuje tak, że wydech wcale nie przynosi spodziewanej ulgi.