Po biografię cukru sięgnęłam najbardziej z pustej ciekawości, czy faktycznie jest tak bezładna i chaotyczna jak się o niej pisze. Cóż... To prawda.
Jako zbiór felietonów dedykowanych cukrowi - książka jest znakomita. Czytane osobno, składają się na nadspodziewanie burzliwą historię pozornie zwykłej słodyczy; ale jako biografia "Słodziutki" jest nieporozumieniem. I to jest lektura zrobiona na medal. Jednakże każda biografia ma określony porządek, którego się trzyma. Jakiś początek, rozwinięcie, podsumowanie, zakończenie. Tutaj - historia, medycyna, geografia, polityka, literatura obijają się o siebie w jednym worku z garścią granatów luzem. Kortko & Watoła skaczą po epokach i wydarzeniach niczym pchły: Od Sasa do lasa, od kryzysu kubańskiego do Ludwika XIV, od pierwszych badań nad insuliną do polskich cukrowni, od językowej poprawności słowa "diabetyk" do polityki cenowej koncernów farmaceutycznych w USA... Właściwie tylko w rozdziałach poświęconych cukrzycy jest jakiś jasny schemat, lecz i tu część z informacji, choć skandalizująca - czytelnikowi zda się po prostu na nic. Z jednej strony "Biografia cukru"to mnogość ciekawego materiału, z drugiej - drażniący zmysły jazgot. Na dłuższą metę to dość męczące. Tym bardziej, że poruszane zagadnienia zmieniają się jak w kalejdoskopie i praktycznie bez uprzedzenia. A jak już zostało powiedziane - jest ich zatrzęsienie. I - niestety - mimo, że fascynujący, dziki ten kipisz rozprasza, wybija z rytmu i bardzo "Słodziutkiemu" szkodzi. Tak, to interesująca pozycja i warto się z nią zapoznać, choćby po to, by dowiedzieć się, jak to z trzciną cukrową było, jak własnoręcznie uwarzyć cukier lub o mniej znanej stronie Warszawy lat 1939-44, ale przyznam się, że nie mam już motywacji, by przegryzać się przez ten cukrowy groch z kapustą jeszcze raz.
