Iluzjonista recenzja

"Iluzjonista" to jedna z moich ulubionych książek tego roku. Niestety dałam plamę i zamiast zacząć od "Behawiorysty" to zaczęłam właśnie od tej, ale to tak na marginesie. Niemniej jednak nie miało to większego wpływu na fabułę i wątki w niej zawarte, ponieważ była to swego rodzaju oddzielna fabuła.

"Iluzjonista" to historia przestępcy, który morduje i jako swój podpis wypala znak zapytania na ciałach swoich ofiar. Problem polega na tym, że został on już ujęty i skazany kilkadziesiąt lat temu. Jego powrót po latach wprowadza wielki niepokój i masę pytań. Czy człowiek, który jest za kratkami jest niewinny? Niemożliwe. Wiec kim jest współczesny Iluzjonista, skąd się wziął i co zamierza? Motywem przewodnim zbrodniarza jest oczywiście iluzja. Pojawiają się koncerty krwi, emitowane na żywo gdzie prezentuje on sztuczki na swoich ofiarach, które kończą się tylko w jeden sposób... Innym zaś razem, dokonuje on makabry w miejscach publicznych. Jest to bardzo intrygujący pomysł na fabułę i jego wykonanie również nie pozostawia niczego do życzenia.

Bardzo polubiłam głównego bohatera, komisarza Gerarda Edlinga, być może dlatego, że mamy cechy wspólne – oboje jesteśmy swego rodzaju introwertykami, natomiast jeśli chodzi o jego maniery i savouir vivre to nie dorastam mu do pięt, ale nie o tym. Jest to człowiek, który bardzo wyróżnia się z tłumu. Ma on swój własny styl, zawsze elegancki. Jest to bardzo przenikliwą postacią, która niemniej jednak ma swoje słabości.

Fabuła dobrze rozbudowana, pełna zagadek i w pewnym momencie czytelnik gubi swój śledczy instynkt i po prostu płynie wraz z historią i ślepo podąża za głównym bohaterem, Gerardem. I za to lubię te książkę, że mogłam w stu procentach zaufać autorowi i nie miałam potrzeby wybiegania w przyszłość i analizowania historii szukając rozwiązania na własną rękę. Okazuje się, że nie tylko zabójca jest tajemniczy, ale i jego łowca. Gerard próbuje skrzętnie kryć swoją przeszłość i swoje błędy, czy mu się to uda? Czy uda mu się złapać iluzjonistę? Przekonajcie się sami, bo na prawdę warto! Książka nie tylko dostarczy wam rozrywki, ale również pozostawi was w pewnej refleksji. Mało tego, będziecie się uczyć komunikacji niewerbalnej, jakkolwiek to brzmi. Człowiek jest naprawdę dobrym kłamcą jeśli chodzi o słowa, ale ciało mówi znacznie więcej, a Gerard potrafi czytać z ludzkiego ciała jak nikt inny. Dla jednych ten element książki może się wydawać mało istotny, ale dla mnie bardzo tę serię ubarwił i wzbogacił o dodatkowe wrażenia, z którymi się wcześniej nie spotkałam.

Sama akcja ma dobre tempo, nie za wolne, nie za szybkie-w sam raz.

Była to moja pierwsza książka tego autora i uważam, że nie mogłam lepiej trafić. Bardzo mnie zachęciła do tego by poznać Pana Remigiusza jeszcze lepiej. Myślę, że ta duologia jest dobrym początkiem naszej znajomości i mam nadzieje, że autor utrzyma poziom.