Dziecko Rosemary recenzja

"Dziecko Rosemary" to klasyka gatunku, horror, który powinien znać każdy grozomaniak. Nie jest to horror, gdzie akcja pędzi z zawrotną prędkością, nie doświadczymy tu nadprzyrodzonych zjawisk, mnóstwa trupów, oszczędzony nam zostanie widok krwi, czy zjaw. Nie ma tu nic, co mogłoby nas przerazić. Delektujemy się smakiem samego klimatu.
Wszyscy doskonale wiedzą, że należy się wystrzegać opuszczonych miejsc, samotnych domostw leżących na odludziu, z dala od miejskiego zgiełku. Tu zło czai się w eleganckich apartamentowcach. Rosemary i Guy - młode małżeństwo nie chce stracić okazji przeprowadzki do przestronnego apartamentowca lezącego w jednej z najsłynniejszych dzielnic Nowego Yorku. Ta przeprowadzka to dla nich dar od losu, a do tego jeśli do pary dołączą życzliwi, sympatyczni starsi sąsiedzi. Lepszego miejsca na nowy dom nie można sobie wymarzyć. Rosemary lekceważy sygnały i wcześniejsze ostrzeżenia, nic w tej chwili nie odgrywa takiej roli jak poprawa komfortu mieszkalnego. Nikt wówczas nie spodziewa się, że pod postacią poczciwych staruszków skrywa się prawdziwe zło.
Fabuła jest dość przewidywalna, ale nawet ta wiedza nie odbiera radości z lektury. Klaustrofobiczna i nasycona grozą powieść została skonstruowana w przemyślany sposób, akcja toczy się niespiesznie i co chwila uwalniane są kolejne ciekawe wydarzenia. Napięcie narasta bardzo powoli i wiedzeni ciekawością brniemy strona po stronie w oczekiwaniu na punkt kulminacyjny. Zakończenie jednak nie odpowie na nasze wszystkie pytania, autor pozostawi nas samym sobie z próba wyjaśnienia tego, co się wydarzyło. Dalsza część ma się rozegrać właśnie w umyśle czytelnika.
Ira Levin konsekwentnie realizuje założenie, że największe napięcie w horrorach odczuwamy, zanim wydarzy się coś strasznego, najważniejszy staje się ten moment przed. Najważniejszy w tej powieści staje się właśnie klimat, a cała przyjemność płynie z zatopienia się w fabule bez znaczenia jak się ona skończy. "Dziecko Rosemary" wciągnęło mnie do tego stopnia, że przeczytałam ją jednego dnia, wiedziona ciekawością nie mogłam odłożyć jej na później.
Wydawnictwo Vesper postarało się dogodzić nawet wybrednym czytelnikom, urozmaicając książkę ilustracjami, niewiele horrorów ma ładne okładki, ale w przypadku tej powieści śmiało przyznam, że mi się nawet podoba.
Filmowe "Dziecko Rosemary" może nieco przestarzałe, ale wciąż stanowi ciekawą propozycje dla fanów grozy. (czytaj: nie dla fanów horroru ekstremalnego)