Recenzja książki Strażniczka wspomnień

„Przebrnij przez dzisiaj i miej w sercu nadzieję, że jutro będzie lepiej.”

Jest rok 1929, Katia jest pełną radości i energii młodą dziewczyną. Razem z rodzicami i siostrą wiodą spokojne, wypełnione pracą na roli życie. Dziewczyna kocha się ze wzajemnością w chłopaku z sąsiedztwa, młodzi planują wspólną przyszłość. Sielankę i spokój burzy pojawienie się we wsi uzbrojonych funkcjonariuszy tajnej policji. Są agresywni, sieją spustoszenie i strach, nie przebierają w słowach i czynach, w niewyjaśnionych okolicznościach zaczynają znikać ludzie. Rozpoczyna się jeden najtragiczniejszych okresów w dziejach ludzkości – Wielki Głód.

I czasy współczesne – jest rok 2004, Stany Zjednoczone, Cassie jest kobietą po trzydziestce, samotnie wychowuje córeczkę. Próbuje uporać się z tragiczną śmiercią ukochanego męża. Gdy jej babcia, która ma za sobą dziewięćdziesiąt dwa lata życia, bardzo poważnie podupadła na zdrowiu Cassie postanawia z nią zamieszkać. Przez przypadek znajduje pamiętnik babci, w którym ta spisała swoje życie. Krok po kroku odkrywa dramatyczną przeszłość kobiety i jej bliskich z czasów gdy ta mieszkała na Ukrainie.

Ta historia mocno mną wstrząsnęła, trudno emocje jakich doświadczyłam podczas czytania ubrać w odpowiednie słowa. Czytanie bolało... bardzo... Autorka oparła fabułę - jest to debiut – na prawdziwych wydarzeniach jakie miały miejsce na początku lat trzydziestych na Ukrainie. Akcja toczy się dwutorowo, poznajemy losy Cassie i jej babci. Autorka pisze lekko, barwnie, nie szczędzi nam drastycznych opisów. Rewelacyjnie ukazani bohaterowie, to ludzie o silnych, charakternych osobowościach, którym przyszło żyć w strasznych, nieludzkich czasach.

Powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, tylu niewinnych ludzi cierpiało, straciło życie. Czytanie nie było łatwe... Miłość, która staje się siłą napędową do walki o siebie i swoich bliskich. Poświęcenie, strach, niemoc, beznadzieja, obojętność. Aresztowania, deportacje, rozstrzeliwania, walające się ciała, wyniszczający, wszechobecny głód. Bezduszność, brutalność, agresja stalinowskich funkcjonariuszy, kolektywizacja.

Przejmująca, chwytająca za serce, bardzo bolesna opowieść o miłości, poświęceniu, stracie i głodzie. Trudno przejść obok niej obojętnie, pozostawia trwały ślad, zmusza do głębokiej refleksji nad tym do czego zdolny jest człowiek. Serdecznie polecam, tę powieść powinien przeczytać każdy.