Sundial recenzja

Annie i Callie są siostrami. Jedna spokojna, ułożona, w drugiej drzemie mrok. Zaniepokojona Rob, matka dziewczynek, postanawia interweniować. Zachowanie starszej z córek przypomina jej o traumatycznej przeszłości, którą starała się wyprzeć ze świadomości. We dwie wyruszają w podróż do Sundial, domu w którym wychowała się Rob. Dopiero tam odkryją przerażającą prawdę o sobie.

"Bo Sundial jest jak sen, i to pod wieloma względami."

"Krajobraz przypomina wygłodniałe zwierzę o sterczących kościach. Żebra, kręgosłup i rzepki wystające spod cienkiej skóry. Głodna pustynia."

Ta historia była po prostu dziwna, ale zdecydowanie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Z poprzednią książką autorki nie polubiłyśmy się więc tutaj sama jestem zaskoczona jak bardzo mi się podobała.

Fabuła jest niesamowicie pogmatwana i przewrotna. Ukazana oczami kilku bohaterów, a także w różnych przedziałach czasowych. Do tego wchodzi pomieszanie gatunkowe. Od thrillera psychologicznego przez grozę po elementy fantastyczne. Fabuła wciąga niczym bagno i oblepia doszczętnie swym brudem. Powietrze wokół jest ciężkie, duszne i to nie tylko za sprawą pustynnych temperatur. Tutaj gnieździ się zło, ból i strach przeradzający się w obłęd. Pokrętne pojmowanie miłości miesza w głowie nie tylko bohaterom, ale i czytelnikowi. Z czasem już nic nie jest jasne i pewne. Klimat budują nawarstwiające się tajemnice, a także oniryczne wizje i zjawy przeszłości.

Na całym tym zamieszaniu zbudowana jest historia o sile miłości, rodzicielskiej, siostrzanej, ale także o głębokim poświęceniu. Z drugiej strony jest tu zaprezentowana cała gama toksycznych relacji. To lustro dawnych krzywd, które mimo zatarcia przez czas kształtują psychikę i siedzą głęboko w człowieku.

Autorka ma bardzo specyficzny, ale i charakterystyczny styl, który się lubi lub nie. Ja mimo, że ta powieść dużo bardziej mnie pochłonęła i zdołała zaintrygować, to nie stanę się zagorzałą fanką twórczości Cathriony Ward. Ten styl jest dla mnie zbyt ciężki i męczący, wręcz przekombinowany.