Kraina Chichów recenzja

W dzieciństwie syn znanego aktora, Tom Abbey, uwielbiał książki Marshalla France'a. Przez niezwykły zbieg okoliczności los łączy go z Saxony Gardner, również entuzjastką powieści France'a. Oboje postanawiają napisać biografię słynnego autora powieści dla dzieci. W tym celu jadą do Gallen, miejsca urodzin pisarza. Anna, córka Marshalla, od pierwszych chwil poznania, zwodzi dwójkę przyjaciół, jakby coś ukrywała i nie chciała odkryć tajemnicy. Zostaje kochanką Toma, co ma dość poważne konsekwencje dla bohatera.
W czasie czytania "Krainy Chichów" naszły mnie pewne refleksje. Pierwsza z nich dotyczy fabuły. Pomyślałem:"Coś zbyt łatwo i przyjemnie jest w tej powieści. Jeżeli dobrze pamiętam - a mam pięćdziesiąt dwa lata, w bajkach aż mnoży się od czarów, postaci nie z tej ziemi, wątków jak z horrorów czy thrillerów. A tu nic, pustka, nul. Tajemnica córki pisarza ma wystarczyć za wszystkie literackie przygody związane z bajkami? Ciut za mało, panie Carroll. Tak myślałem do prawie końca powieści. Ale prawie robi różnicę. W przypadku tej powieści ogromną.
Czytając "Krainę Chichów" trzeba być cierpliwym. Cierpliwym, aż do bólu. Tak jak są cierpliwi Tom i Saxony, gdy odczytują prywatne notatki France'a z jego notesu. W pewnym momencie zapiski stają się rozwiązaniem zagadki Anny, a w miasteczku zaczynają się dziać niezwykłe rzeczy.
Można zadać jedynie pytanie: "Czemu tak póżno? Czemu dopiero na dwusetnej stronie, gdy powieść trwa dwieście sześćdziesiąt?"
Odpowiedz jest szybka i bezbłędna. Jonathan Carroll przygotowuje Czytelnika do rozwiązania akcji. Być może za długo, zbyt opieszale. Ale pointa rekompensuje czekanie i wszystkie niedogodności z nim związane. Epilog ( który jest właśnie ową pointą) musiałem przeczytać trzy razy aby zrozumieć przesłanie powieści. Mam nadzieję że nie jest to oznaka braku mej inteligencji, ale geniuszu Jonathana Carrolla.

Kwiat rozwija się powoli. Brakuje minerałów słonecznych. Wstaje dopiero dzień. Zwykły, ale jednocześnie będący namiastką czegoś niezwykłego. W pewnym momencie jednak kwiat zostaje obsypany piaskiem. Czas biegnie już bez płatków kwiecia.

Dla mnie 10/10.