Świat zabawy recenzja

"Świat zabawy" Edith Wharton to książka obecna w polskiej świadomości czytelniczej zdecydowanie zbyt mało. Mało jej w mediach społecznościowych, w ogóle nie ma jej w księgarniach, w bibliotekach pojedyncze egzemplarze. I tylko na popularnych portalach aukcyjnych jest dostępna w większych ilościach, w cenach zupełnie nieadekwatnych do jej faktycznej wartości. Ubolewam nad tym faktem, tkwiąc od wielu miesięcy w totalnej fascynacji twórczością Wharton. Tej genialnej autorki, laureatki Pulitzera, bystrej obserwatorki, której pióro tak celnie punktowało wady amerykańskich wyższych warstw społecznych.

Dla Lily Bart, głównej bohaterki powieści Whrton, tytułowy świat zabawy stał się tym, co powoli i sukcesywnie zawiodło ją w końcu na skraj katastrofy totalnej. Osierocona przez rodziców i pozostająca pod opieką skąpej ciotki, przyzwyczajona jednak do zbytku i życia ponad to, czym faktycznie dysponuje, uzależniona od hazardu, majętnych znajomych i częstego bywania w miejscach najznamienitszych, na naszych oczach staje się postacią tragiczną. Ani nieprzeciętna uroda, ani wszechstronne obycie i bezapelacyjne podporządkowanie się surowym, bezwzględnym konwenansom, ani powszechny zachwyt u mężczyzn - nic nie jest w stanie uchronić jej od katastrofy. Lily to postać dychotomiczna, wzbudzająca i frustrację, i współczucie, bo choć z wyrachowania popełnia wiele błędów, to jednak wiele z przypisywanych jej zachowań nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistym jej postępowaniu.

Edith Wharton konsekwentnie w swej twórczości krytykuje obłudę i hipokryzję nowojorskiej klasy wyższej i aspirujących do zrównania się z nią nowobogackich, dorabiających się mniej lub bardziej uczciwie na giełdowych spekulacjach. Nie ma w tym próżnym świecie czczej zabawy miejsca na uczucia wyższe, miłość bez kalkulacji, przyjaźnie bez wymiernych korzyści, pełne empatii zrozumienie, bezinteresowaną pomoc i zwyczajną szczerość. To brutalny świat, który nie przebacza, nie idzie na kompromis i nie daje drugiej szansy.