Cisza białego miasta recenzja

Jakiś czas temu w Dzienniku Polskim czytałam wywiad z prezesem (o ile się nie mylę) wydawnictwa Muza. Swoją drogą bardzo ciekawy - odnoszący się do promowania czytelnictwa i sytuacji na rynku wydawniczym. I właśnie ów Prezes powiedział, że nic lepszego niż "Cisza białego miasta" w tym roku nie wyjdzie. Na ile to była reklama swojego wydawnictwa, a na ile subiektywna opinia? Postanowiłam to sprawdzić.
 
 Historia zabójstw popełnianych z zimną krwią, a jedyną oznaką zbliżającego się niebezpieczeństwa to brzęczenie pszczół. Niby mamy coś, co już było opowiedziane przez wielu pisarzy, jednak ta powieść zadługuje na większą uwagę. Autorka po mistrzowsku pokazała schemat, całkowicie się z nigo wyłamując. Pokazanie bohaterówz innej perspektywy oraz silnych emocji nimi targająch czy dwie płaszczyzny historyczne, to tylko garstka zabiegów, którymi można się zachwycać.
 
 Mimo że książka nie należy do tych cienkich, bo to prawdziwe 600stron czytania ani przez chwilę akcja się nie dłuży. Spójność, logika i niesamowity hiszpański klimat to wszystko sprawia, że powieść całkowicie pochłania i puszcza wraz z ostatnią stroną. Na szczęście to dopiero pierwszy tom trylogii i już możemy zacierać ręce na myśl o kolejnych częściach. Od teraz kryminały nie będą się kojarzyć tylko z zimnym skandynawskim klimatem, ale z gorącą Hiszpanią. Panie Prezesie - miał Pan rację.