Fizyka smutku recenzja

Autor "Fizyki smutku" to najczęściej tłumaczony na języki obce pisarz bułgarski, którego nie interesują czyste gatunki. Jego książka to niezwykła podróż intelektualna. Napisana wspaniałym, pięknym językiem. Tę prozę chce się chłonąć wciąż i wciąż.
Co ciekawe Gosdpodinow twierdzi, że jako dziecko cierpiał na zespół empatyczno-somatyczny. Syndrom, który sprawiał, że znosił cierpienia innych, jakby były jego własnymi. Właśnie tej zdolności lub wady używa, aby opowiedzieć czytelnikom o swoich doświadczeniach. Niezwykłe są wspomnienia jego dzieciństwa. Od najmłodszych lat spędzał wiele godzin samotnie w piwnicy. Jedyną komunikację z otoczeniem stanowiły małe okienka, przez które widać było jedynie stopy przechodzących ludzi. Być może dlatego już od najmłodszych lat utożsamiał się z Minotaurem, pół-człowiekiem, pół-bykiem, porzuconym jako dziecko w ciemnej piwnicy, a później zamkniętym w labiryncie. I może stąd też bierze się smutek, jaki odczuwa jako dorosły mężczyzna, który zawsze czuł się jak porzucone dziecko.

W 2019 roku Georgi Gospodinow otrzymał za powieść "Fizyka smutku" Literacką Nagrodę Europy Środkowej Angelus. Gala odbyła się we Wrocławiu, a laureat tak opowiedział o swojej prozie:

Ta książka jest dziełem wymagającym, które jeśli nie zdobędzie pełnego zaangażowania czytelnika w swoją treść, może stracić wiele znaczeń w efekcie końcowym. Rzeczywistość tworzona przez autora jest zanurzona w mitach, listach oraz wielokrotnie w obrazach autobiograficznych. Mamy wrażenie, że jest całkowicie pogrążona w smutku oraz nostalgii i wnikliwych alegoriach pisarza.

Moim zdaniem, warto sięgnąć po tę błyskotliwą prozę.


Książka bierze udział w wyzwaniu tematycznym-20-książek-na-rok-2024
Pkt. 11. Książka laureata nagrody Angelusa