Szczury Wrocławia. Chaos recenzja

Robert J. Szmidt – polski pisarz science fiction i fantasy, tłumacz, redaktor oraz dziennikarz i wydawca a z wykształcenia marynarz napisał serię książek "Szczury Wrocławia", którą śmiało można zaliczyć i do horroru, i do gatunku science fiction.

Nie należę do fanek zombie, ale lubię porządny horror w wersji papierowej. Co mnie skusiło na tę książkę? Wrocław w roku 1963 i autentyczna epidemia ospy, która narobiła wtedy w mieście sporo zamieszania. Właśnie to.

Szmidt puszcza wodze fantazji i czyni ów wirus bardziej krwiożerczym, a że akcja rozgrywa się osiemnaście lat po zakończeniu wojny (krajem rządzą komuniści) i Wrocław jest jeszcze w dużym stopniu w ruinie to wszystko dodatkowo podkręca atmosferę.

Szmidt oddaje czytelnikowi krwawą opowieść o konfrontacji mieszkańców Wrocławia z plagą nieumarłych. Jak doszło do ich pojawienia się?
Autor szalenie plastycznie ukazuje życie mieszkańców w różnych częściach miasta, funkcjonowanie struktur władzy, barwnie przedstawia relacje na linii: państwo – obywatel. I najważniejsze dla mnie: nie wyczułam nigdzie przesady. Co więcej, udało się Szmidtowi nakreślić bardzo przekonującą i wiarygodną fabułę, a to już jest straszne (a propos gatunku, w pozytywnym tego słowa znaczeniu).
W książce nie ma głównego bohatera. Jest kilka postaci zaangażowanych w walkę o przeżycie i każda z nich jest dobrze zbudowaną psychologicznie, zmieniającą się wraz z biegiem wydarzeń postacią pierwszoplanową.

Postapokaliptyczny horror Szmidta jest bardzo dobrą propozycją dla wszystkich fanów żywych trupów i wizji końca świata. Choć jak widać na moim przykładzie przy tej książce dobrze bawić się będzie też ktoś, kto za zombiakami nie przepada. Może trochę brakowało mi ciekawej intrygi wplecionej w te przerażające wydarzenia. Ciekawy jest obraz zombies, są inni: możliwość zarażenia się od samego dotyku i wysysanie sił witalnych. W książce nie brakuje również elementów humoru.

"Szczury Wrocławia. Chaos" – ta historia, ku memu zaskoczeniu, porwała mnie jak tłum uciekający przed niechybną śmiercią. Świetnie wykreowane postacie i wiarygodnie oddany klimat PRL-u działały na moją wyobraźnię.

I tu macie odpowiedź na pytanie, dlaczego wolę papierową wersję horroru. Mogę kontrolować to, co trafi do wyobraźni. Na ekranie już jest obraz i nie da się nic odzobaczyć :)