Joyland recenzja

Stephen King wyszedł z literackim, prawym sierpowym i powalił swojego konkurenta(chociaż nie wiadomo, dlaczego się nazywa go konkurentem) - Koontza. Podczas, gdy "Dom śmierci" tego drugiego, nie zyskał sobie zbyt dobrej opinii, o tyle "Joyland" zmiażdżył konkurencję.

Szanowni Państwo - Stephen King powraca, a tak naprawdę wcale powracać nie musi, bo cały czas chodzi po rynku bestsellerów spokojnym krokiem.

Tym razem horror, groza i zjawiska paranormalne zostały zepchnięte na dalszy plan. Mistrz skupił się na...dojrzewaniu.
Tak, dojrzewaniu. Fenomenalnie napisana(trochę w stylu "Carrie") historia sprzed lat, z mieszającą się na przemian przeszłością i teraźniejszością.

Dwudziestojednoletni Devin Jones zatrudnia się w parku rozrywki "Joyland". Parku, gdzie ponoć - jak sami informują go pracownicy - straszy.
Akcja się rozwija powoli, intryga też, ale to nie intryga stanowi tu główny smaczek. To...po prostu życie. Zbieranie doświadczeń, odrzucona miłość, pierwsza, poważniejsza praca, samodzielność w obliczu narastających kłopotów, poprzez nowe przyjaźnie(a nawet małe, pikantne co nieco).

Zakończona happy endem powieść jest, być może, prezentacją szczytowej formy niekoronowanego króla literatury grozy. Jemu korona nie potrzebna. Wystarczy ostre pióro.