Sztuka życia bez ściemy recenzja

Ksiądz Jan Kaczkowski był mi znany ze swojego wyjątkowego, jak na przedstawiciela polskiego kościoła, podejścia do religii. Nie było mu w związku z tym łatwo przetrwać w świecie katolickich duchownych. Od początku musiał omijać kłody rzucane mu pod nogi.

Przede wszystkim, co ciekawe i zdecydowanie niezwykłe w przypadku duchownego, wychował się w absolutnie niereligijnej rodzinie, zatem sam krok po kroku budował swoją drogę do duchowieństwa. Nie udało mu się zostać jezuitą, jak pierwotnie planował. Z seminarium również kilkukrotnie o mało go nie wyrzucono. Jednak wytrwał. I wytrwał także w swoim zdrowym i prawdziwym podejściu do kościoła.

W "Sztuce życia bez ściemy" zawarte są fragmenty wypowiedzi księdza Jana na bardzo różne tematy.
Podkreślał on, jak ważny jest szacunek do drugiego człowieka, bez względu na jego szeroko pojętą inność.
Mówił otwarcie, jak bardzo razi go obłuda wielu katolików w niektórych sytuacjach, przyzwalanie na nienawiść, nietolerancję, wyzysk, hejt.
Nie bał się mówić głośno, że wszelka przemoc to zło i absolutnie nigdy nie wolno zamiatać jej pod dywan. A już w szczególności wtedy, kiedy dopuszczają się jej duchowni.
Kaczkowski miał też dużo zrozumienia dla antyklerykalizmu. Przyznał, że często wspólnoty kościelne są źle zorganizowane, słabo prowadzone, przez co zrażają do siebie wiernych.
Należy też pamiętać, że ksiądz Jan zmagał się z ciężkim nowotworem. Poruszał on zatem także wątek cierpienia, choroby. Podkreślał, jak ważne jest dawanie wsparcia i bliskości choremu. Nie użalał się nad sobą, nie zganiał winy na boga. Do końca chciał służyć jemu i ludziom jako kapłan.

Mimo, że do wielu wątków książki jako osoba niezwiązana z kościołem podchodziłam z dystansem, to utwierdziłam się w przekonaniu, że Kaczkowski był osobą wartościową, o zdrowym podejściu do moralności. Moralności której zasady są przecież na wielu płaszczyznach tożsame z zasadami wiary, a jednak tak często łamane. Jan Kaczkowski przypominał ludziom, że moralność to nie życie zgodne z zasadami religii, ale życie w taki sposób, który nie jest krzywdzący dla drugiego człowieka.